Briefgeheim (tweede en herziene versie)

Met trillende vingers maakt ze de envelop open, voorzichtig, zodat ze de inhoud niet zal beschadigen. Weer een brief, één velletje vol woorden in keurige regels. Ze kijkt naar het handschrift en graaft in haar geheugen. Het blijft haar bekend voorkomen, maar hoe ze ook piekert, het antwoord zit verstopt in een ver hoekje. Elke week komt er een brief, altijd op zaterdag. Ze draait zich om en loopt naar de kast waarin ze de rest van de brieven heeft opgeborgen. Het lezen stelt ze uit. Straks gunt ze zichzelf het genoegen. De ontvangen brieven heeft ze, gebundeld met een rode strik, verborgen achter de stapel fotoalbums. De nieuwe brief legt ze er bovenop. Vol verwachting.

Het is ongeveer zes maanden geleden begonnen. Toen viel de eerste brief op de mat. Ademloos had ze hem gelezen. Wie schreef dit? Hoe was dit mogelijk? Keer op keer herlas ze de brief. De tweede brief, een week later, was zo mogelijk nog verrassender. Hierna is haar leven nooit meer hetzelfde geworden. Iedere week ontvangt ze een nieuwe brief. Tegenwoordig voelt ze al op vrijdag de spanning in haar lijf sluipen en kan ze amper wachten tot zaterdagochtend. Hoe goed ze haar best ook doet om het te verbergen, haar omgeving begint te merken dat er iets met haar aan de hand is. Niet dat iemand ooit heeft gezien dat ze deze brieven ontvangt, ze bewaart haar geheim angstvallig in haar hoofd, hart en kast.

Ze weet zeker dat er voorlopig niemand in huis is. Met voorzichtige stappen loopt ze naar de kast, dralend, alsof ze het moment nog even wil uitstellen. Nieuwsgierigheid en angst voeren een strijd. Ze grist de brief van de stapel en haalt hem snel uit de envelop. Zuchtend glijdt ze met haar rug langs de muur op de grond. Daar zit ze dan, haar benen voor zich uitgestrekt en haar rug en hoofd steunend tegen de koele muur.
Hitte verspreidt zich door haar lichaam als ze de eerste woorden leest. Dit had ze niet verwacht.

De eerste brief was nog niet zo heel erg bijzonder. Inmiddels zijn de brieven –voor haar althans– steeds extremer geworden. De eerste stappen waren goed te volgen, elke week weer, maar dit…dit kan toch niet?

Ze zucht. Het liefst zou ze deze en alle vorige en volgende brieven weggooien. Ze durft het niet. Ze is te bang voor wat er dan kan gebeuren.
Minutenlang staart ze voor zich uit. Haar gedachten razen door haar hoofd, maar komen steeds weer op hetzelfde punt uit: ze kan en mag de brieven niet negeren.

De angst voor wat er zal gebeuren als ze dát doet, is te groot. Het antwoord wil ze niet weten, maar het alternatief is minstens zo erg.
Als deze brief al zó ver gaat, wat kan ze dan in de volgende verwachten? Ze wil haar leven niet laten beheersen door deze brieven. De uitweg ziet ze echter niet. Niet nu.
Snel stopt ze de laatste brief onder de rode strik. Ze heeft nog tijd tot maandag. Dan zal ze hem opnieuw moeten lezen, keer op keer, om alles goed in zich op te nemen en de instructies te onthouden.

Op het moment dat ze de kast sluit, hoort ze de achterdeur. Ze wrijft met haar handpalmen over haar rok om het zweet weg te vegen. Niemand mag haar zo zien. Niemand mag het weten. Niemand zal het begrijpen. Niemand. Plotseling wordt ze overvallen door een angstaanjagend gevoel van eenzaamheid. Ze voelt zich steeds verder verwijderd van haar veilige, geborgen leventje van vroeger. Niemand die het weet, niemand die het merkt. Ze staat er nu alleen voor, samen met de briefschrijver.

Haar man komt binnen en geeft haar een vluchtige kus op haar wang. Ze glimlacht en vraagt: ‘koffie?’.

Als ze samen aan de keukentafel zitten, twijfelt ze even. Zal ze het hem vertellen? Hoe zal hij reageren als hij hoort dat ze al zes maanden lang elke week een brief ontvangt?
De gedachte alles er uit te gooien, komt plotseling in haar op en stopt ze net zo snel weer weg. De bezwaren wegen te zwaar. Ze kan natuurlijk niet doodleuk de brieven noemen zonder iets over de inhoud te vertellen. Hij zal direct willen weten wat er in staat en vooral ook wie deze brieven schrijft. Misschien wil hij ze zelfs wel lezen of stelt hij voor om naar de politie te gaan.
Hoe graag ze dit ook met iemand zou willen delen, het kan gewoonweg niet, ze is te bang voor de gevolgen.

Haar verleden heeft haar achterhaald. Het blijft altijd deel uitmaken van wie ze is, hoe hard ze ook probeert om er aan te ontsnappen. Het wordt steeds erger. Zelfs haar toekomst haalt haar in.

Degene die de brieven schrijft weet alles van haar. Hij of zij – ze denkt dat het een hij is – begon met schrijven over haar verleden. Later kwamen er steeds meer feiten bij uit het heden. Inmiddels hebben de brieven een luguber karakter gekregen. Elke week krijgt ze een brief waarin staat beschreven hoe haar komende week er uit zal zien. In detail wordt verteld wat er gaat gebeuren en hoe ze daar op zal reageren. Ze heeft geprobeerd deze voorspelde toekomst te negeren, maar dat lukt niet. Dag na dag gaat ze steeds meer haar leven leiden zoals in de brieven beschreven staat. Ze volgt een heel andere richting dan ze normaal zou doen. Niet zíj bepaalt haar leven, maar de briefschrijver.

Ze moet dit alleen doen. Niemand zal het begrijpen. Haar man weet alles van haar, ook haar verleden, maar hij zal nooit snappen dat ze de brieven volgt. Of wel?
Ze slaakt een diepe zucht, maar trekt meteen haar gezicht weer in de plooi. Haar man kijkt haar de laatste tijd toch al zo onderzoekend aan. Hij heeft al een paar keer gevraagd of er iets aan de hand is. Tot nu toe heeft ze hem steeds om de tuin kunnen leiden met een vaag antwoord. Het is de vraag hoe lang ze dit toneelspel volhoudt. Ook hij moet toch merken dat ze elke week een beetje meer verandert en dat ze andere keuzes maakt?
De verwarring in haar hoofd neemt toe; haar verleden, heden en toekomst, alles loopt door elkaar heen. Ze neemt zichzelf voor om maandag heel rustig alle brieven te herlezen en dan te bepalen welke stappen ze gaat zetten. Kost wat kost wil ze ontdekken wie de briefschrijver is. Ze gaat hier een einde aan maken. Zíj bepaalt toch hoe haar leven verloopt? Resoluut kijkt ze haar man aan. Twee dagen langer houdt ze dit nog wel vol.

Zondagnacht. Ze ligt te woelen in bed. Elk uur hoort ze de kerkklokken slaan, maar de slaap wil niet komen. Starend in het donker neemt ze -nog een keer- in gedachten alle brieven van de afgelopen maanden door. De brief die zaterdag werd bezorgd heeft ze nog maar één keer gelezen en ze kan zich niet alle details herinneren. Hoe meer ze daaraan denkt, hoe meer ze de behoefte krijgt om naar beneden te gaan om de brief te lezen. Zou ze dat doen? Wat als haar man wakker wordt en haar beneden vindt? In bed blijven liggen heeft geen zin, als ze zo blijft draaien en zuchten maakt ze hem natuurlijk ook wakker.

Zachtjes rolt ze zich op haar zij en stapt uit het bed. Met haar handen zoekend langs de muur en de trapleuning vindt ze in het donker de weg naar beneden. Haar adem houdt ze in tot ze bij de kast staat. Pas dan merkt ze de verkramping in haar lijf en haar gebalde vuisten op. Ze pakt het stapeltje brieven uit de kast, knipt de schemerlamp aan en gaat zitten in de schommelstoel in de hoek. Eerst legt ze een boek binnen handbereik; als haar man naar beneden zou komen, kan ze dit snel boven op de brieven leggen. Vervolgens pakt ze de eerste brief van de stapel. Zo leest ze, heel zorgvuldig, alle brieven nogmaals door totdat ze bij de laatste brief is aanbeland.

Ergens vanuit haar achterhoofd knaagt het besef zich langzaam maar zeker naar voren. De briefschrijver, ze weet wie het is! Trillend zit ze in haar stoel. Minutenlang.

Waarom doet hij dit? Waarom wil hij elke stap die ze zet voorschrijven en controleren? Hij laat haar dingen doen die ze nooit eerder deed. Onbegrip en angst razen voorbij, een beklemmend gevoel grijpt haar vast.

De stapel brieven neemt ze mee naar het toilet. Ze verscheurt de brieven, één voor één, met langzame gebaren. De snippers dwarrelen naar beneden en resoluut spoelt ze het toilet door. Zo. Weg ermee. Wat nu?
Voordat ze de tijd krijgt om hierover na te denken, hoort ze een bonkend geluid. Hij komt haar halen! Ze pakt de telefoon, toetst 112 in, maar haar stem laat haar in de steek. Een gorgelend geluid ontsnapt aan haar keel. Ze gooit de telefoon weg, rukt de voordeur open en rent op blote voeten naar buiten. Rennen, weg van hier! Ze struikelt over een vergeten boomstronk en klapt met haar hoofd tegen de boom.

Over haar gesloten oogleden glijdt een licht. Ze opent haar ogen. Blauw licht flitst tussen de bomen. Koplampen draaien naar haar toe en ze wordt gevangen in het felle licht, in haar dunne nachtpon. Wielen komen schuivend tot stilstand, zand spat op. Een autoportier wordt opengegooid, maar tegelijkertijd komt er vanaf de andere kant iemand aanrennen. Hijgend staat hij stil en knielt bij haar neer.

Haar man, de briefschrijver! Ze knippert met haar ogen en begrijpt niet wat hij tegen haar zegt. Zijn stem verflauwt en de lichtbundels worden donker. Het laatste wat ze voelt is dat hij haar vastpakt.

Een ritmisch geluid maakt haar wakker. Piep. Piep. Piep. Het ritme van de piep loopt synchroon met het bonken in haar hoofd. Onophoudelijk. Piep en dreun, alsof ze samen dansen. Ze kreunt en wil haar hand naar haar hoofd brengen. Dat lukt niet, ze zit vast, haar polsen zijn vastgebonden. Voorzichtig beweegt ze haar voeten, haar benen, haar hoofd. Dat lukt nog, gelukkig. Haar vingers voelen raar aan, alsof ze van dikke klei zijn gemaakt, maar ze kan ze nog wel bewegen. Met een ruk probeert ze haar rechterpols los te trekken.

Een hand sluit zich dwingend om haar pols. ‘Rustig nou,’ fluistert iemand in haar oor, ‘je moet rustig blijven liggen.’ Ze spert haar ogen wijd open. Het is haar man!

Paniek neemt bezit van haar. Verwoed probeert ze zich te herinneren wat er is gebeurd. Het verscheuren van de brieven, haar val tegen de boom en de blauwe lichten. Er was toch hulp gekomen, ze kwamen haar toch redden? Hoe kan het dan dat ze nu door hem gevangen wordt gehouden?

Voetstappen komen dichterbij en ze draait haar hoofd naar links. Een witte jurk en witte schoenen. Een verpleegster? ‘Eindelijk. U bent wakker. Het is belangrijk dat u rustig blijft. U hebt een flinke smak gemaakt, maar alles komt goed’.

Ze draait haar hoofd naar rechts, naar haar man en weer naar links, naar de verpleegster. ‘Waar ben ik?’ klinkt het schor.

‘U bent in het ziekenhuis, omdat u met uw hoofd tegen een boom was gevallen. We houden u ter observatie vannacht hier, maar waarschijnlijk mag u morgen al weer fijn met uw man naar huis.’ ‘Neeeeeeeeeeeee,’ schreeuwt ze, ‘neeeeeeeeeeeeeeeeeeee.’

Zorgelijk kijkt de verpleegster haar aan. ‘Misschien moeten we haar toch nog een kalmerend middel toedienen,’ zegt ze en ze draait zich om en loopt weg.

Haar man streelt zacht haar hand. ‘Dit is allemaal heel anders uitgepakt dan de bedoeling was. Ik zal het je uitleggen. Echt, ik zal je alles vertellen, maar nu moet je rusten.’ De verpleegster staat ineens weer naast haar bed en voor ze het in de gaten heeft, verstilt alles om haar heen en glijdt ze weer weg in het donker.

De volgende ochtend is het bonken in haar hoofd een zachte klop geworden. Ze voelt zich stukken beter. Het geroezemoes van stemmen en het geklik van voetstappen op de gang vormen een geruststellend achtergrondgeluid. Ze slaakt een zucht. Haar man zit naast haar bed, zijn hoofd voorover gezakt, diep in slaap.

Ze zou hem wakker willen maken om de verklaring uit hem te rammen, maar ze moet rustig in bed blijven liggen. Stilletjes denkt ze terug aan hun leven samen. Het begon zo mooi, zij was hevig verliefd en hij zo romantisch. Hun liefde was sterk. Langzaamaan was hun leven in een sleur geraakt. Tot de laatste maanden. De laatste tijd was alles veranderd.

Iedere brief was een stap verder gegaan. Ze kreeg opdrachten, elke week weer. Ze deed dingen die ze nooit eerder deed. Spannend was het, dat wel. Hun leven samen was weer leuk geworden. Zou hij daarom die brieven hebben geschreven? Hij had toch ook gewoon kunnen zeggen dat hij de sleur wilde doorbreken?

Haar man opent zijn ogen en ziet haar vragende blik. Hij schraapt zijn keel en begint te vertellen. Over hun leven samen en de twijfels die hij had gekregen. De keren dat hij had geprobeerd er met haar over te praten, maar dat het telkens weer op ruzie was uitgedraaid, omdat hij niet de juiste woorden kon vinden. De beschuldigingen over en weer en zijn machteloze gevoel omdat ze uit elkaar dreven.

Zo was het ontstaan. Alles wat hij niet kon zeggen, had hij opgeschreven. Toen het eenmaal op papier stond, wilde hij het ook aan haar kwijt, dus had hij er een brief van gemaakt en deze opgestuurd. Anoniem. Het was te eng om toe te geven dat hij het was die dit bedacht. Natuurlijk wist hij wel dat hij haar uiteindelijk zou moeten vertellen dat hij de briefschrijver was, maar hoe meer brieven hij verstuurde, hoe moeilijker het werd om er voor uit te komen. Hoe leuker hun leven weer was geworden, hoe groter ook het dilemma werd. Stoppen was toen al lang geen optie meer. Hun verwarde dubbelleven is onomkeerbaar geworden. De condoleancebrief valt op de mat.

© Rijnmeermin

De eerste versie van dit verhaal publiceerde ik in september 2012.
Dit is de tweede, herziene versie.

Luister naar mij (deel 17 - slot)

De klaterende lach van Luuk klinkt inmiddels in de woonkamer. Even later galmt door het huis: ‘Jenny, ik ben er weer.’ Een moment weet ik niet óf en wát ik moet antwoorden. Thomas hoort gegarandeerd direct dat er iets aan de hand is. Is het wijs om hem te alarmeren of juist niet? Met het onvoorspelbare gedrag van Ben Pietersen in gedachten, antwoord ik zo normaal mogelijk: ‘Fijn!’

Thomas komt met grote stappen de keuken in gelopen en kijkt me verwonderd aan.

Ik frons mijn wenkbrauwen en schud nee. Dat had ik niet moeten doen. ‘Wat is er aan de hand?’ Thomas loopt rakelings langs de keukentafel en mist ternauwernood de hand van Ben Pietersen. ‘Huh,’ klinkt vanonder de tafel. Thomas bukt en grijpt de arm van Ben Pietersen stevig vast. Met één hand om zijn arm geklemd en de andere aan zijn been, schuift hij hem naar voren. Ineengedoken, met zijn armen zijn hoofd beschermend, blijft Ben Pietersen op de keukenvloer zitten. ‘Ik was het niet.’ Zijn gedempte, hoge stem klinkt smekend.

Thomas en ik kijken elkaar vragend aan. De forse man, die mij eerder zoveel angst inboezemde, gedraagt zich als een kind. ‘Kom maar weer zitten, Ben. Je koffie wordt koud.’ Ik hoop dat ik -in korte tijd- voldoende zijn vertrouwen heb gewonnen. De grote, hoekige man schuift omzichtig op de keukenstoel, zijn hoofd gebogen.

Luuk stuift de keuken in en blijft plotsklaps onbeweeglijk staan als hij Ben ziet zitten.

‘Hoi,’ zegt hij onbevangen. Charlie gaat naast de stoel van Ben zitten en legt zijn poot op zijn knie. Het lijkt of de vrijmoedigheid van Charlie de juiste snaar raakt. Ben kijkt op en kijkt ons één voor één lang aan.

‘Dit is Ben, de zoon van mevrouw Pietersen,‘ zeg ik bedaard. ‘Vertel eens Ben, waar ben je al die tijd geweest? Ik hoorde van je moeder dat ze je al een paar jaar niet had gezien.’ Ik besluit voorlopig de dood van zijn moeder te verzwijgen.

Zodra ik zijn moeder noem, verschijnt een schuwe blik in de ogen van Ben. Er valt een angstvallig lange stilte. Thomas kijkt Ben bemoedigend aan. Dan begint hij, traag opdreunend, aan zijn relaas.

‘Ik heb altijd bij mijn moeder gewoond. Eerst samen met mijn zusje en mijn vader, maar die heeft bijna 30 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Tenminste, dat dacht ik toen nog.

Ik was 14 en mijn zusje 4. Zij werd uit huis geplaatst, omdat mijn moeder het allemaal niet aankon. Mijn moeder was overspannen, maar leek bijna opgelucht dat hij dood was. Pas veel later ging ik eraan twijfelen of het wel ècht zelfmoord was geweest. Dat was toen de vrouw van de slager verongelukte. Mijn moeder deed toen een paar rare uitspraken: dat de slager wel blij mocht zijn met haar als buurvrouw en dat ze alles weer prima geregeld had. Ik vond dat vreemd, maar begreep het niet.’

Ben Pietersen neemt een slok van zijn -waarschijnlijk inmiddels koud geworden- koffie en vervolgt zijn verhaal.

‘Een paar jaar geleden wist ik het ineens zeker. Dat was op de dag dat de slager is vermoord. Ik zag mijn moeder ’s ochtends vroeg hier uit de tuinpoort glippen met een slagersbijl in haar handen. Toen ze ons huis binnen kwam, heb ik haar opgewacht.

Ze ging volledig door het lint toen ik haar confronteerde met alles wat ik had ontdekt en ging mij met de bijl te lijf. Ik ben gevlucht, nog in pyjama, en heb me hier in de tuin verstopt. Ik wist niet waar ik naar toe moest gaan. Na de begrafenis van de slager heb ik me verborgen gehouden in dit huis. Ik kende de verborgen kamer, omdat ik hier vroeger altijd mocht komen spelen. Boven op zolder stond een kist met verkleedkleren en pruiken. Die heb ik gebruikt om af en toe toch naar buiten te kunnen als ik door het raam had gezien dat mijn moeder wegging.

Toen kochten jullie het huis. Ik heb geprobeerd jullie te waarschuwen voor mijn moeder. Daarom heb ik die briefjes overal neergehangen, maar jullie wilden niet naar mij luisteren. Mijn moeder was een seriemoordenaar. Om te voorkomen dat ze jullie ook zou vermoorden, heb ik haar opgehangen in het trapgat. Dat was de enige manier om haar te stoppen.’ Giechelend beëindigt Ben zijn verhaal. Hij slaat met zijn vuisten op zijn knieën alsof hij zojuist een goede mop heeft verteld. Het giechelen gaat na een minuut over in een onbedaarlijke lach. Waanzin wordt weerspiegeld in zijn ogen. Zit het moorden in zijn genen?

Ik bijt op mijn lippen, kijk Thomas vermanend aan om niet te reageren en zeg: ‘Ach, Ben, ik vergeet helemaal om je een koekje aan te bieden. Thomas, schenk jij nog een keer koffie in? Dan haal ik koekjes uit de stacaravan. Loop je even mee, Luuk?’

Vlug duw ik Luuk naar buiten. In de caravan gris ik mijn mobiele telefoon van tafel en ik bel 112.

******************

Ik heb mijn paspoort al in mijn hand als ik mezelf meld bij de portier van de Pompekliniek.

Zoals elke zaterdag word ik vriendelijk toegeknikt, maar zelfs na een paar maanden wordt mijn paspoort nog steeds aandachtig bestudeerd. Nadat mijn handtas is gescand, passeer ik de detectiepoort. Mijn broer Ben heeft TBS gekregen.

© Rijnmeermin




 

Luister naar mij (deel 16)

Gehaast droog ik mijn handen af aan de theedoek en gooi de achterdeur open. Trillend als een rietje kruipt Luuk tegen mij aan. Op het eerste gezicht lijkt hij ongedeerd te zijn. Mijn hart klopt in mijn keel als ik zijn blik naar boven volg, maar ik zie niets. ’Wat is er aan de hand, Luuk?’ vraag ik, terwijl ik hem bezorgd aankijk.

‘Ik zag een gordijn bewegen. Iemand keek naar buiten. De buurvrouw is toch dood?’ Luuk kijkt gebiologeerd naar het huis naast het onze en wijst naar het raam waar ik eerder de buurvrouw heb zien gluren. ‘De buurvrouw is dood en het huis is leeg,’ zeg ik heldhaftig. Inwendig vervloek ik onze verhuizing naar dit dorp. Dit is niet de nieuwe start waar wij op gehoopt hadden. Blijkbaar heeft Luuk toch meer meegekregen van alle gebeurtenissen dan wij in de gaten hadden. ‘Ga maar naar binnen, Charlie wacht op je. Papa komt ook zo thuis. Ik kijk voor de zekerheid nog even in de tuin. Doe de deur maar dicht, ik ben over een paar minuten weer binnen.’ Voorzichtig manoeuvreer ik hem de keuken in en neem ongemerkt de grote zaklamp bij de achterdeur mee naar buiten. Zachtjes sluit ik de deur en ik haal een paar keer diep adem. Het is al donkerder dan ik dacht. Ik glip snel door de tuinpoort onze tuin uit en blijf een paar tellen roerloos in het donkere gangetje staan. Sluipend langs de schutting probeer ik beter zicht te krijgen op het huis van de overleden buurvrouw. Alles lijkt donker en verlaten. Voorzichtig laat ik het felle licht van de zaklamp naar boven glijden, maar ook nu is er niets te zien.

Precies op het moment dat ik mezelf omdraai om weer naar huis te gaan, gaat onze poort open. Een grote, donkere gestalte werpt een schaduw over mij heen. In paniek hef ik de zaklamp en ik deins achteruit. Een grijnzend gezicht kijkt mij aan.

‘Hallo.’ Zijn stem is hoger dan ik had verwacht. Voor mij staat een forse man van een jaar of veertig met een bleek, hoekig gelaat. Zijn ogen schieten schichtig heen en weer. Plotseling steekt hij vriendelijk zijn hand uit om mij te begroeten. Aarzelend schud ik mijn hoofd. ‘Wie ben jij?’ vraag ik hakkelend. ‘Ben Pietersen,’ antwoordt hij piepend.

‘Ben Pietersen?’ herhaal ik verbouwereerd. In mijn hoofd beginnen duizenden alarmbellen schel te rinkelen. Dit is de verdwenen zoon van de buurvrouw. Is hij degene die alles op zijn geweten heeft? Ik pak de zaklamp met beide handen stevig vast.

Rustig klemt hij zijn grote handen om mijn polsen en duwt de zaklamp naar beneden. ‘Nee!’ Ineens klinkt zijn stem vijandig. Ik probeer mezelf los te rukken, maar hij houdt mij stevig vast. ‘Naar binnen,’ zegt hij korzelig en duwt mij door de tuinpoort in de richting van ons huis. Mijn adem ontsnapt fluitend. Gelukkig. Hij neemt me niet mee naar het huis hiernaast. Ik weet dat Thomas elk moment thuis kan komen. In een flits schiet het door mijn hoofd dat Luuk ook binnen is en ik wil niet dat ze elkaar zien.

Zodra we bij de keukendeur zijn, maak ik deze snel open en roep: ‘Luuk, volgens mij komt papa eraan. Maak jij even de voordeur open en help je hem de spullen uit de auto naar binnen te dragen?’ Ben Pietersen vertrekt geen spier, maar heel even denk ik een angstige blik in zijn ogen te zien.

Razendsnel bedenk ik de te volgen strategie en ik besluit dat ik mezelf het best zo meegaand mogelijk kan opstellen om deze man niet voor het hoofd te stoten. Een paar jaar geleden zag ik een film over het limasyndroom. Het kan nooit kwaad om zijn sympathie te winnen, denk ik koortsachtig. In de keuken kijk ik hem welwillend aan.

‘Wil je koffie?’ vraag ik timide. Ik wijs naar een keukenstoel en draai mezelf om naar het aanrecht. Als Thomas nou maar opschiet, denk ik, terwijl ik zenuwachtig aan het senseo apparaat pruts. Ik zet een mok koffie voor hem neer en kijk belangstellend naar Ben Pietersen. Ik schuif een stoel naar het einde van de tafel en ga zo ver mogelijk bij hem vandaan zitten. ‘Zo. Daar zitten we dan.’ Voor ik verder kan gaan, hoor ik de donkere stem van Thomas en de vrolijke lach van Luuk. De voordeur slaat met een klap dicht. Ben Pietersen staat met een ruk op en duikt onder de keukentafel. ‘Vertel niet dat ik hier ben,’ fluistert hij.

 

 

Wordt vervolgd...

 

 

 

Luister naar mij (deel 15)

De week gaat tergend langzaam. Telkens als de telefoon rinkelt, verwacht ik dat de politie belt voor de uitslag van het sporenonderzoek. Juist als Thomas naar de bouwmarkt wil gaan, duwt dezelfde politieagent van een paar dagen geleden op de voordeurbel. Met een zorgelijke blik vraagt hij of hij binnen mag komen.

De ijzingwekkende stilte in de keuken wordt alleen doorbroken door de rammelende koffiekopjes. Mijn handen trillen als ik de kop en schotel -met voetbad- voor hem neerzet. Verontschuldigend kijk ik hem aan, maar hij schudt bijna onmerkbaar zijn hoofd.
Met onvaste stem geeft hij een statisch verslag van de resultaten.
‘Het bloed op de badkuip is van de slager die als laatste dit huis bewoond heeft. Het is nog te vroeg om hier al definitieve conclusies uit te trekken, maar het ziet er naar uit dat hij in de verborgen kamer is vermoord, omdat op meerdere plaatsen in die ruimte bloedsporen van hem zijn aangetroffen.’ De politieagent neemt een slok van zijn koffie voor hij verdergaat. ‘Het DNA-onderzoek heeft echter nog iets anders uitgewezen. Op de pyjamabroek is bloed van de slager aangetroffen, maar ook nog van iemand anders.’
De politieagent blijft geruime tijd stil zitten en kijkt naar zijn handen. Dan schraapt hij zijn keel. ‘We denken dat de bebloede pyjama van de zoon van de buurvrouw is. Ook zijn DNA is aangetroffen.’
Prompt vraag ik hem: ‘Wat betekent dat dan? Heeft die zoon de slager vermoord? En de briefjes, hebben jullie daar iets op gevonden?’
De politieagent moet het antwoord schuldig blijven op de door mij afgevuurde vragen.
Hij heeft alleen nog maar de uitslag van het DNA-onderzoek van de badkuip en de pyjamabroek. De komende weken zal nader onderzoek hopelijk meer duidelijkheid geven. ‘Ik beloof dat ik u op de hoogte zal houden van onze vorderingen,’ sluit hij zijn verhaal met een gereserveerde blik af.

Als de politieagent is vertrokken, blijven Thomas en ik confuus achter. Verstandelijk weet ik dat we op dit moment weinig anders kunnen doen dan afwachten, maar angstige voorgevoelens over dreigend onheil overstemmen mijn denken. Hield die zoon zich verborgen in ons huis? Heeft hij de slager vermoord? Wie schreef die briefjes dan?

In gedachten zet ik de tekst van de briefjes op een rij:
Ga hier weg. Luister naar mij.
Laat niemand binnen. Luister naar mij.
Pas op voor de hond. Luister naar mij.
Ik was het niet. Luister naar mij.

Waar is degene die zich verborgen hield in ons huis ná het politieonderzoek gebleven?

Met een schok herinner ik mezelf het bleke gezicht voor het keukenraam. Ik ben er stellig van overtuigd dat hij nog steeds ergens in de buurt is. Ik voel het en ik merk aan het gedrag van Charlie dat hij ook nog steeds op zijn hoede is.

Thomas besluit om toch maar weer verder te gaan met klussen en vertrekt alsnog naar de Praxis. Ik blijf vertwijfeld achter.

Ik neem mezelf voor om op onderzoek te gaan in de tuin, zodra ik klaar ben met de afwas en ik stuur Charlie alvast naar buiten. Met mijn handen in het warme sop voel ik de ergste spanning een beetje wegtrekken, na een paar minuten sta ik zowaar te neuriën. ‘Mamaaaaaaaaaaa!’ Luuk staat gillend in de achtertuin en wijst omhoog.

 

 

Wordt vervolgd...

 

 

 

Luister naar mij (deel 14)

’s Ochtends open ik mijn ogen, heel langzaam, één voor één. Mijn hoofd voelt zwaar aan en ik ben nog bibberig van alles wat we de afgelopen week hebben meegemaakt.
Ik sta alleen maar op omdat Luuk naar school moet. Het liefst zou ik de hele dag -diep weggekropen onder het dekbed- in de caravan blijven, om niet geconfronteerd te worden met het huis. Het piekeren over alle bizarre details heeft nog steeds geen sluitend verhaal opgeleverd. Ineens herinner ik mezelf dat ik vandaag Harm van der Staak zou bellen, om na te vragen waar de slager eigenlijk gebleven is. Hij was per slot van rekening de laatste bewoner van ons huis en zou wel eens een hoofdrol in het mysterie kunnen spelen. Ik begin ernstige vermoedens te krijgen dat de slager de verborgen kamer zelf heeft gemaakt. Waar hij die badkuip voor gebruikt zou kunnen hebben, is voor mij te misselijkmakend om überhaupt maar aan te denken.

Zodra Luuk naar school is, pak ik de telefoon. Harm is er uiteraard al van op de hoogte dat de technische recherche gisteren bij ons was. In een klein dorp als dit hoor je wel eens wat, vooral als je de eigenaar van de plaatselijke supermarkt bent.

De vraag ‘waar is de slager eigenlijk gebleven’ overvalt Harm blijkbaar; ik hoor hem een paar keer slikken aan de andere kant van de lijn, voordat hij aarzelend van wal steekt. Verward hoor ik de details aan. De slager is zes jaar geleden door de buurvrouw in het huis gevonden. Ze was gewend om regelmatig contact met hem te hebben, vooral nadat zowel haar man als zijn vrouw overleden waren. Toen ze de slager een paar dagen niet had gezien, heeft ze de sleutel die ze in haar bezit had gebruikt om het huis binnen te gaan. Daar heeft ze hem gevonden. Harm somt monotoon de afgrijselijke details op, alsof hij ze niet meer tot zich door wil laten dringen. De slager was in stukken gehakt, waarschijnlijk met een bijl. In elke kamer was iets gevonden; zijn hoofd, romp en ledematen lagen verspreid door het hele huis. Aan de hoeveelheid bloed, of juist de afwezigheid daarvan, was te zien dat hij niet in het huis was vermoord. ‘De juiste toedracht is nooit ontdekt. Het is allemaal bij vermoedens en gissingen gebleven, omdat er onvoldoende aanwijzingen waren. Sorry, dat ik dit nu moet vertellen. Ik had het liever niet opgerakeld, omdat jullie het huis gekocht hebben,’ besluit Harm stamelend zijn verhaal. Ontzet voeg ik de fragmenten van zijn verhaal toe aan wat ik al wist. ‘En in de verborgen kamer? Lag daar ook iets?’ vraag ik hem.
‘Welke verborgen kamer?’ zegt Harm verbouwereerd. Ik weet voldoende. Dit zou de bloedsporen op de rand van de badkuip kunnen verklaren. Ik denk dat de slager in die kamer is vermoord. Maar door wie? De puzzel is nog steeds niet kompleet.

Ongeduldig breek ik het telefoongesprek met Harm af en loop naar Thomas die al aan het werk is in het huis. Buiten adem vertel ik hem het verhaal van de slager. Thomas kijkt me vol ongeloof aan. Dit verklaart ook dat de politieagent razendsnel alarm sloeg toen hij het bloed op de badkuip en pyjama met eigen ogen zag. Ik ben onthutst over deze nieuwe ontdekkingen en zou het liefst direct de makelaar bellen om het huis weer te koop te zetten. Thomas en ik besluiten om geen overhaaste conclusies te trekken en eerst de resultaten van het technisch onderzoek af te wachten. Dit wordt weer een lange, zware week.

 

 

 

Wordt vervolgd...

 

 

 

Luister naar mij (deel 13)

Murw van alle gebeurtenissen van de laatste tijd, besluit ik dat de politie zich over dit briefje en alle andere bewijsstukken mag ontfermen. Ik haal diep adem en loop met een glimlach op mijn gezicht naar de politieagent die samen met Thomas in de toekomstige kamer van Luuk staat. Ze staan op het punt om de verborgen kamer te openen.
Thomas vertelt -druk gebarend- alles wat is voorgevallen sinds wij de sleutel van het huis hebben gekregen. Ik zie dat het dezelfde agent is die bij ons aan de deur stond voor het buurtonderzoek toen de buurvrouw zelfmoord had gepleegd. Hij begroet mij met een ernstige, onderzoekende blik. Enigszins van mijn stuk gebracht geef ik hem een hand. Thomas knipoogt naar mij en vervolgt zijn verhaal, met alle details in chronologische volgorde. De agent maakt driftig notities, maar zijn gezicht laat op geen enkele manier blijken wat hij denkt. Pas op het moment dat Thomas stilvalt, vertel ik dat ik zojuist weer een briefje heb gevonden. Met een ruk kijkt de politieagent op van zijn notitieboekje. Een ijzige blik volgt. ‘Weet u zeker dat de briefjes er nog niet eerder hingen? Misschien heeft uw zoon een grap uitgehaald. Kinderen van die leeftijd vinden een oud huis heel erg avontuurlijk en hebben een grote fantasie. Soms voelen ze feilloos aan dat hun ouders goedgelovig zijn,’ klinkt het laatdunkend.

Thomas slaat beschermend zijn arm om mij heen. De atmosfeer in de kamer lijkt ineens een stuk koeler. ‘Dan mag u mij ook vertellen hoe een jongen van 5 jaar een verborgen kamer in huis heeft gemaakt en vervolgens een matras en een badkuip naar binnen heeft gesleept. En dan heb ik het nog niet over de bloedspatten op de rand van het bad en op de herenpyjama die wij nog nooit eerder hadden gezien,’ zeg ik met vlijmscherpe tong. Intussen heeft Thomas de achterwand van de inbouwkast geopend en wenkt hij ons vanuit de verborgen kamer. ‘Komt u zelf maar eens kijken,’ zegt hij kortaf. De agent stapt naar binnen en blijft bedremmeld in het midden van de verborgen ruimte staan.

Ik kijk hem met vuurspuwende ogen aan. ‘Dit is vreemd,’ zegt hij. Tergend langzaam loopt hij door de kamer. Hij blijft enige tijd half gebogen over de badkuip staan, recht zijn rug en kijkt mij aan. ‘Ik denk dat ik u mijn excuses moet aanbieden. Ik bel direct de technische recherche of ze vanmiddag al kunnen komen.’

In de uren erna stormt er een wervelwind door ons huis. Twee mannen bezetten met hun grote koffers en camera’s één voor één alle kamers. Thomas en ik houden ons afzijdig en wijzen af en toe de precieze plek aan waar we iets hebben aangetroffen.

Het lijkt of we samen naar een spannende film kijken, alleen zijn wij dit keer de hoofdrolspelers. Na afloop zitten we verslagen in de keuken. De technische recherche heeft het huis van boven naar beneden binnenstebuiten gekeerd. Ik ben beduusd van de grondigheid waarmee ze het hebben aangepakt. Het meest ben ik geschrokken van de conclusie dat er iemand -schijnbaar moeiteloos- in en uit ons huis is gekropen.
Het open badkamerraam heeft er niets mee te maken; dat bleek niet goed te sluiten.
De grote notenboom achter het huis heeft eenvoudig toegang verschaft tot het raam in de kamer van Luuk. De dekenkist was, volgens de technische recherche, inderdaad ook nog recent geopend.

Wie was er in ons huis? Waarom? Die briefjes hang je niet neer als je niet ontdekt wilt worden. Het lijkt of iemand ons wilde waarschuwen, maar waarvoor?
Ik laat alle details nog eens de revue passeren en bedenk dan ineens dat ik niet naar de slager heb gevraagd. Vergeten. Morgen ga ik Harm van der Staak even bellen, denk ik vermoeid.

Ik kijk naar buiten en zie dat het al schemerig wordt. Waar blijft Luuk toch? Hij zou al lang thuis moeten zijn uit school.

Mijn ogen sperren zich wijd open. Een bleek gezicht kijkt door het keukenraam naar binnen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen.
Niets. Zie ik spoken? Ik dacht toch echt dat ik iets zag!

De achterdeur zwaait open. Luuk komt vrolijk kletsend binnen met een vriendje.

De vermoeidheid eist zijn tol, denk ik beduusd, en doe alsof er niets aan de hand is.



Wordt vervolgd...

Luister naar mij (deel 12)

De warboel in mijn hoofd is plotsklaps verdwenen. Abrupt sta ik op en ik priem met mijn vinger richting het zolderluik. ‘Daar. Daar moeten we zijn.’ Thomas kijkt mij vragend aan. ‘Zie je het dan niet? Hoe zijn wij samen met de makelaar naar de zolder geklommen? Er hing toch een touwtje aan het luik om het te openen? Kijk dan, Thomas, het touw is weg. Iemand houdt zich verborgen in ons huis.’ Opgewonden loop ik heen en weer over de overloop. Mijn oog valt op de gereedschapskist in de hoek. Ik graai tussen het gereedschap en even later houd ik triomfantelijk een schroevendraaier omhoog. ‘Kom. Jij bent groot genoeg om deze er tussen te wrikken. Dat luik moet open. Ik wil wel eens kijken wat er boven te zien is.’ De adrenaline suist door mijn lichaam.
Ik ben niet meer te stuiten. Thomas kijkt mij met zijn altijd nuchtere blik aan. ‘Ik denk dat we beter de politie kunnen waarschuwen,’ zegt hij bedachtzaam. Nadrukkelijk duw ik met mijn vinger op het lichtknopje op de overloop, hopende dat de lamp op zolder aan zal gaan. ‘Open,’ zeg ik op gebiedende toon. Zuchtend heft Thomas zijn armen. Hij weet dat tegenspreken nu geen zin heeft.

Eén klik en het luik valt open. Thomas duwt tegen de trap om hem achter de hendels vandaan te halen en naar beneden te schuiven. Als de trap is uitgeklapt, zet Thomas resoluut zijn voet op de eerste trede en klimt omhoog. Ik volg aarzelend. Op zolder kijken we elkaar aan. Behalve een oude dekenkist en een heleboel stof is er niets te zien.
We blijven een paar minuten doodstil staan, beiden in gedachten verzonken. Thomas doorbreekt de stilte. ‘Ik ga de politie bellen. Er zijn hier teveel vreemde dingen gebeurd. Eerst die briefjes, toen de badkuip en die pyjamabroek. Ze kunnen in ieder geval het patroon van het bloedspoor op de badkuip bekijken en een dna-onderzoek uitvoeren.’
Ik knik en zeg: ‘Ik wil ook wel eens weten waar die slager is gebleven. Hij is per slot van rekening de laatste die in dit huis heeft gewoond. Niemand heeft ons verteld of hij is verhuisd of overleden.’

We zitten naast elkaar op de dekenkist. Thomas haalt zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak en toetst langzaam de cijfers in: 0900 8844. Kort en krachtig legt hij de situatie uit. Als hij klaar is met bellen, slaat hij een arm om mij heen. ‘Ze sturen nog vanmiddag iemand langs. Waarschijnlijk komt morgen iemand van de technische recherche. We moeten de verborgen kamer gesloten houden en alles laten zoals het nu is.’
Ik slaak een zucht van verlichting. Thomas staat al op de vlizotrap, om naar beneden te gaan, als Charlie onder aan de trap begint te blaffen. ‘Stil maar, Charlie. We komen er aan.’ Ik sta ook op van de dekenkist en loop naar het trapgat. Als ik me omdraai om achterwaarts de trap af te gaan, spits ik mijn oren. Hoor ik iets? Ik schud mijn hoofd en haal mijn schouders op. Ik heb er genoeg van om hier in huis overal wonderlijke signalen te zien en te horen. Ik moet me geen gekke dingen in mijn hoofd halen. Ik schuif de trap weer naar boven en laat met een klap het zolderluik dichtvallen.

Beneden gaat de bel. Ik hoor Thomas samen met iemand naar boven komen. Gelukkig. De politie is er al. Binnenkort is alles opgelost. Ik woel mijn krullen los en loop naar de badkamer om snel een blik in de spiegel te kunnen werpen. Mijn adem stokt. Op het badkamerraam hangt een briefje.

Ik was het niet.

Luister naar mij.



Wordt vervolgd...  

Gevonden geluk

Ingrid Lacet plaatste op haar blog iets heel speciaals voor mijn vriend en mij over de intense liefde die wij voor elkaar voelen.

Ik heb tranen in mijn ogen van ontroering en wil het graag met jullie delen. 

http://roersels.blogspot.nl/2012/12/gevonden-geluk.html
 

Luister naar mij (deel 11)

Thomas en ik kijken elkaar sprakeloos aan.

De bebloede pyjama ligt als een verkreukelde lap stof aan mijn voeten, maar is een niet te negeren bewijsstuk dat hier iets eigenaardigs aan de hand is. Nu ik wat langer in de kamer ben, ruik ik ook een typische geur, maar kan deze niet thuisbrengen. Ik kijk rond in de koude verborgen kamer…een onaangename kilte neemt bezit van mijn hart. De mooie droom om samen in ons nieuwe huis te wonen begint langzaamaan te veranderen in een nachtmerrie.

Thomas pakt me vast bij mijn elleboog en duwt me richting de uitgang van het trieste hok. Ik kijk nog even over mijn schouder, maar besluit om de pyjama te laten liggen. Thomas sluit de verborgen ruimte weer af. Hij maakt de kastdeur op slot en stopt de sleutel in zijn zak. Samen lopen we door de kamers op de bovenverdieping, alert op iedere onvolkomenheid, maar we zien niets opmerkelijks. De grote blauwe slaapkamer ligt er sereen bij. Ook in de kleine slaapkamer zien we, behalve een diepe scheur in de muur, geen ongewone dingen.
In de badkamer werp ik een snelle blik in de gebarsten spiegel, maar wendt mijn hoofd direct weer af; ik zie er net zo belabberd uit als ik me voel. Ik kijk naar de grauwe tegels met de aangekoekte kalkaanslag. Ineens valt mijn oog weer op het raam.

Het is gesloten.

De vochtplekken die her en der op het plafond te vinden zijn, worden schimmige figuren.

Ik laat me, met mijn rug tegen de muur, op de koude tegels zakken en begin te huilen. Deze week is een opeenstapeling van vreemde gebeurtenissen en zonderlinge vondsten. Thomas gaat bedaard op de rand van de douchebak zitten en pakt mijn hand vast. ‘Het wordt tijd dat wij samen even rust nemen,’ zegt hij.

Ik heb een scenario in mijn hoofd dat is gebaseerd op bizarre feiten en gissingen, maar durf dit nog niet met Thomas te delen. Nog nasnikkend veeg ik mijn tranen af met de mouw van mijn trui. Stilletjes denk ik na: de glurende buurvrouw achter het gordijn, haar zelfmoord, de briefjes overal in huis -ook na haar dood- en de verborgen kamer. Het leek zelfs of er recent nog iemand in de kamer was geweest. En dan nu weer het raam in de badkamer. Ik weet zeker dat ik het niet geopend en niet gesloten heb. Er is iemand in huis. Wie? En van wie zijn die bloedvlekken op de badkuip en de pyjama?

Harm van der Staak heeft het goed verwoord: het lijkt wel of er een vloek rust op deze buurt. Ik denk na over de zonderlinge dood van alle mensen die hier woonden. Het is een vreemde opsomming; de vrouw van de slager, de man van de buurvrouw, de buurvrouw zelf en natuurlijk de verdwijning van de zoon van de buurvrouw. Ik bedenk me ineens dat niemand iets heeft verteld over de slager zelf. Waar is híj gebleven? Is hij verhuisd of overleden? Heeft de slager iets met de verdwijning van de zoon van mevrouw Pietersen te maken?

Allerlei oplossingen van het mysterie buitelen door mijn hoofd, maar ik krijg het verhaal niet kloppend. Ik kijk steels naar Thomas. Ook hij zit diep in gedachten verzonken, zijn kin steunend in zijn hand, elleboog op zijn knie.

Juist als ik aan Thomas wil voorstellen om met ons verhaal naar de politie te stappen, kijk ik in de richting van de overloop. In het plafond zit het luik richting de zolder. Het luik hebben we sinds onze bezichtiging -samen met de makelaar- niet meer geopend.

In gedachten zie ik haarscherp hoe de makelaar aan het verfomfaaide, bungelende touwtje trekt om het luik te openen.

Ik zie een lege plek. Het touwtje is weg.

 

 

Wordt vervolgd...

 

 

 

Schaduw

 mijn schaduw aan jouw voeten

in sluimerende zinnen vertelde je meer

dan een oogopslag kon verraden

IJs

ijs van een nacht

het kan niet meer dragen

dan mijn schaduw

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bronnen:

- Gedicht: Grietje

- Foto: Ingrid (www.ingridlacet.com)

 

Luister naar mij (deel 10)

Ik kijk in een verborgen kamer.

Een smalle ruimte. Donkere muren zonder ramen. Direct om de hoek zie ik een schakelaar. Klik. Een kaal peertje verspreidt fel licht.

De kamer is niet leeg.

Wanneer ik omzichtig door het gat de kamer in stap, hoor ik de achterdeur. Thomas is terug. ‘Thomas,’ mijn stem slaat over. Ik hoor dat hij met twee treden tegelijk de trap op jaagt. Met een verbaasde blik stapt hij de inbouwkast in en steekt zijn hoofd door de ontstane opening in de achterwand. ‘We hebben een verborgen kamer in huis,’ breng ik moeizaam uit.

Langzaam schuifel ik verder. Thomas volgt. Ik voel de kou optrekken van de betonnen vloer. Midden in de ruimte staat een ouderwetse badkuip op pootjes. Links in de hoek, op de kale vloer, ligt een beschimmeld matras met een opgerolde deken. Ik spied rond maar zie alleen nog wat blauwe vodden en krantensnippers.

De badkuip trekt mij als een magneet de kamer in.

Als ik hem van dichtbij bekijk, zie ik donkerrode vlekjes op de rand. Ik buig voorover en krab met mijn nagel over een vlek. Rode schilfers verzamelen zich onder mijn vingernagel. Ik verpulver de flinterdunne stukjes tussen mijn vingers. Verf? Bloed?
Ik durf geen conclusie te trekken. Wie woonde vroeger ook al weer in dit huis?
De slager? Ik weet bijna zeker dat de buurvrouw dat vertelde. Heeft de slager deze kamer gebruikt? Er was toch iets met die slager? Wat vertelde Harm van der Staak nou over hem? Ik herkauw de gesprekken van de afgelopen week en probeer orde te scheppen in de chaos in mijn hoofd. Ik heb honderden onbeantwoorde vragen, maar weet niet meer waar ik moet beginnen om de kluwen te ontwarren.
Het wordt tijd dat Thomas en ik samen alles op een rijtje zetten en bepalen wat we met deze situatie gaan doen.

Vanuit mijn ooghoeken zie ik Charlie snuffelen aan het matras. Het voelt alsof ik in slow motion verder loop naar de hoek van de kamer. Woont er nog steeds iemand in deze kamer? Op het matras ligt een blauwe herenpyjama met een rood ruitpatroon. Charlie springt naar voren, zet zijn scherpe tanden in de broekspijp en legt de pyjamabroek voor mijn voeten. Weifelend pak ik de broek tussen duim en wijsvinger vast en houdt hem omhoog om goed te kunnen bekijken. Een ijzige siddering trekt door mijn lichaam.

Ik heb het niet goed gezien. Het is een blauwe pyjama, maar zonder ruit. Vol afgrijzen laat ik hem uit mijn handen vallen. De pyjama is bezaaid met bloederige strepen.

 

 

Wordt vervolgd...

 

 

Luister naar mij (deel 9)

Lange tijd is het stil. In gedachten verzonken schenk ik voor ons beiden koffie in.
Ongeloof, opluchting en verbijstering flitsen beurtelings door mijn hoofd. We besluiten in elk geval naar de begrafenis of crematie van mevrouw Pietersen te gaan, al is het maar om argwaan in de buurt te voorkomen. Hopelijk weet niemand van onze aanvaring met haar; we zitten niet op roddels te wachten. ‘s Avonds proberen we zo min mogelijk aan Luuk te laten merken. Een onrustige nacht volgt.

Als ik de volgende ochtend boven kom, voel ik het onmiddellijk. Er is iets veranderd. Treuzelend loop ik van kamer naar kamer. Ik probeer in eerste instantie de toekomstige kamer van Luuk te vermijden, maar Charlie stuift er naar binnen en begint oorverdovend te blaffen. Vanaf de drempel kijk ik de kamer in, maar er is niets te zien. Ik loop verder naar de badkamer. Dit was het dus. Ik wist het wel. Er hangt een briefje, midden op de gebarsten spiegel.

Pas op voor de hond.

Luister naar mij.

Ik huiver en blijf roerloos staan. In de spiegel zie ik mijn lijkbleke gezicht en de donkere kringen onder mijn ogen. De overvloed aan emoties van de afgelopen dagen heeft mij geen goed gedaan. Het korte moment van opluchting is verdwenen. De buurvrouw is dood. Het spookt nog steeds in ons huis. Ik ben geradbraakt en voel me zelfs te futloos om nog te gillen. Een windvlaag komt binnen door het open raam. Het briefje wappert triomfantelijk heen en weer. Met een venijnige haal ruk ik het van de spiegel en ik gooi het verfrommelde propje papier via het open raam naar buiten. Pijlsnel schiet de vraag door mijn hoofd: wie maakte het raam open?

Ik vertik het om nog langer met me te laten sollen. Mijn voetstappen beuken op de vloer als ik de kamer van Luuk binnenstap. Charlie staat nog steeds voor de deur van de inbouwkast te blaffen. Als ik de kastdeur open, gromt hij. Natuurlijk is er ook dit keer weer niets te zien. Ik tast met beide handen over de wanden van de kast, maar voel niets bijzonders. Zittend op mijn knieën klop ik op de vloer. Niets. Ik kom kreunend overeind uit mijn ongemakkelijke houding en geef met mijn vlakke hand een klap op de muur. Ik luister en sla nog een keer.

Een hol geluid weerklinkt.

Systematisch tikkend luister ik naar het geluid van de linker-, achter- en rechtermuur. Rechts klinkt dof. Achter en links galmt hol. Ik besluit vlug naar beneden te gaan om de sloophamer te halen, voordat Thomas terug is van de Praxis. Ik bedenk later wel hoe ik hem dit ga uitleggen. Holderdebolder ren ik op en neer.

Terwijl ik nadenkend voor de muur sta om te kijken waar ik de eerste klap neer zal laten komen, zie ik ineens links achteraan een minuscule spleet. Peuterend probeer ik met mijn vingers in de spleet te komen om deze te verwijden. Tevergeefs. Opnieuw ren ik naar beneden, dit keer om een breekijzer te zoeken.

Charlie staat kwispelend op mij te wachten als ik weer terugkom in de kamer, alsof hij zich eindelijk serieus genomen voelt.

Het wrikken met het breekijzer is zwaarder dan ik dacht. Na een paar minuten gutst het zweet van mijn gezicht. Hijgend rust ik even uit, maar snel daarna beul ik mezelf weer af. Een half uur zwoegen levert een spleet op die zich van boven naar beneden uitstrekt. Ik duw. De achterwand van de inbouwkast wijkt. Ik knipper met mijn ogen. Het is echt waar. Verbijsterd blijf ik staan.

Wordt vervolgd...

 

 

 

Luister naar mij (deel 8)

De voordeurbel. Zou dat de buurvrouw zijn?
Ik ren naar beneden en kijk Thomas met een veelbetekende blik aan. We lopen samen naar de hal en ik open behoedzaam de deur. Gelukkig. Geen buurvrouw te zien.
De eigenaar van de buurtsuper kijkt me onderzoekend aan en steekt zijn hand uit.
‘Ik heb u vorige week al in de winkel gezien, klopt dat? Ik ben Harm van der Staak, de eigenaar van de supermarkt.’ Hij geeft me een ferme handdruk. Thomas komt naast me staan en stelt zich eveneens voor.
Harm aarzelt een moment, alsof hij moed verzamelt. ‘Ik ben hier vanwege mevrouw Pietersen, uw buurvrouw.’ Argwanend kijk ik hem aan, maar zeg niets.

‘Heeft u haar de afgelopen dagen gezien of gesproken? Ze komt bijna dagelijks in onze winkel, maar ze is al een paar dagen niet meer geweest. Ik heb haar gebeld, ze neemt niet op. Daarom ben ik even naar haar huis gegaan om poolshoogte te nemen. Ze is per slot van rekening de jongste niet meer. De deur wordt niet geopend. Ik vertrouw het niet, misschien is er iets aan de hand. Heeft u iets gemerkt?’

Thomas en ik kijken elkaar vragend aan. Ik schraap mijn keel en vertel dat de buurvrouw een paar dagen geleden bij ons was, maar dat we haar daarna niet meer hebben gezien, omdat we bijna continu aan het werk waren in het huis.
Harm van der Staak hoort mijn woorden nadenkend aan. Kalm beantwoordt hij mijn weifelende blik. ‘Ik ga de politie bellen,’ zegt hij vastberaden. ‘Het lijkt me beter dat ik bij het huis op hen wacht en samen met hen naar binnen ga. Ik was vaker in het huis, dan kan ik direct zien of er iets eigenaardigs aan de hand is.’

Zodra de deur achter hem gesloten is, dringt pas tot me door wat hij heeft gezegd.

Na haar bezoek aan ons huis heb ik de buurvrouw inderdaad niet meer gezien, zelfs niet glurend vanachter haar gordijn. Een akelig vermoeden bekruipt me. Er is echt iets gaande. Minutieus laat ik de afgelopen dagen passeren, maar ik weet zeker dat ik mevrouw Pietersen op geen enkel moment nog heb gezien of gehoord. Het lijkt wel of we sinds we hier wonen een aaneenschakeling van vreemdsoortige momenten meemaken. Thomas is alweer aan het werk in de huiskamer. Dralend loop ik de trap op en ga verder waar ik gebleven was, mijn gedachten zijn mijlenver verwijderd van hier.

Afwezig kijk ik twee uur later vanaf de bovenverdieping naar buiten. Op slag word ik helder. Twee mannen met witte pakken aan stappen uit een zwarte auto en gaan via de voordeur het huis van mevrouw Pietersen binnen. Een politieagent staat op wacht voor de deur. Ik slik. Wat is er aan de hand?

Ik stuif naar beneden en ren door de voordeur naar buiten. Bijna bots ik tegen Harm van der Staak op. Zijn bedrukte gezicht zegt genoeg.

‘Het is niet goed. Mevrouw Pietersen heeft zelfmoord gepleegd. Ze hing aan een touw in het trapgat naar zolder.’ Handenwringend staat hij voor mij, hij heeft het er duidelijk moeilijk mee. ‘Het lijkt wel of er een vloek rust op deze buurt. De man van mevrouw Pietersen pleegde 29 jaar geleden op dezelfde manier zelfmoord. De vrouw van de slager, die in uw huis woonde, is jaren geleden omgekomen bij een auto-ongeluk omdat de remmen van haar auto weigerden. De zoon van mevrouw Pietersen is een paar jaar geleden ineens verdwenen en nooit gevonden.’ Hij schudt zijn hoofd en slaakt een diepe zucht. ‘Ik was juist op weg om u in te lichten. De politie zal nog wel langskomen voor een buurtonderzoek, maar ik heb hen al verteld dat u niets had gezien of gehoord.’ Terughoudend vervolgt hij zijn verhaal. ‘Er gebeuren zonderlinge dingen hier. Misschien had ik u dit allemaal niet moeten vertellen, ik wil u geen angst aanjagen.’ Ontdaan wendt hij zijn gezicht af en gaat weg.

Thomas heeft het verhaal van Harm meegeluisterd en neemt mij mee naar binnen. Verslagen zitten we samen aan de keukentafel.

 

 

Wordt vervolgd...

 

 

Luister naar mij (deel 7)

Ik heb witte knokkels, zo stevig houd ik de sloophamer vast. Zíj was dus degene die de dreigbriefjes schreef. Pas wanneer ik mevrouw Pietersen niet meer op het tuinpad hoor, durf ik de steel van de hamer los te laten.
Buiten adem vertel ik het hele verhaal aan Thomas.
Dat Charlie bij haar aan de voordeur stond te grommen. Dat ik bij thuiskomst nóg een briefje had gevonden en dat de buurvrouw direct daarna zomaar met een sleutel het huis binnen kwam. Dat ik dit echt niet pik. Dat ik de politie bel als ze het nog een keer waagt om zoiets uit te halen. Mijn adem ontsnapt sissend, terwijl ik met horten en stoten alles eruit gooi.

Thomas laat me uitrazen totdat ik uitgeput op een keukenstoel ga zitten. Hij gaat achter me staan en slaat zijn armen om me heen. ‘Ze heeft geen sleutel meer, dus kan niet onaangekondigd voor onze neus staan. We houden de poort en achterdeur op slot.

Als ze in de buurt rondsluipt, slaat Charlie vast wel alarm. Luuk hoeft het niet te weten, hij zou alleen maar bang van haar worden en dat is niet de bedoeling.’

Hij streelt zacht mijn haar. ‘Kom, het is genoeg geweest voor vandaag. We wandelen samen naar de school van Luuk. Na zijn eerste schooldag moet hij natuurlijk niet moederziel alleen op het schoolplein achterblijven.‘

De geruststellende woorden van Thomas hebben zoals altijd direct een kalmerend effect op mij. Charlie springt enthousiast tegen mij aan met zijn riem in zijn bek. Het woord wandelen is hem niet ontgaan. Glimlachend gesp ik zijn riem om en raap de voordeursleutel op van de keukenvloer. Ik kijk nadrukkelijk niet in de richting van het huis van de buurvrouw als we buiten komen. Voorlopig hoef ik haar niet meer te zien.

De week gaat razendsnel voorbij. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat zijn Thomas en ik in het huis te vinden. Luuk heeft twee vriendjes die bij ons in de straat wonen en hij vermaakt zich prima. Al op de tweede dag wil hij niet meer naar school worden gebracht. Charlie is getransformeerd tot een wandelende witte stoffer. Hij struint de hele dag door het huis en in de tuin.

Alles lijkt zoals het hoort, maar niets is wat het lijkt. Ik maak me zorgen. Ik voel me niet thuis in het huis. De buurvrouw heb ik de hele week niet meer gezien of gehoord.

Toch heb ik op de een of andere manier het gevoel dat iets of iemand ons bespiedt. Thomas keek me alleen maar stomverbaasd aan toen ik hem vroeg of iets had gemerkt.

Vandaag heb ik nog niet veel werk verzet. Telkens als ik boven kom, krijg ik koude rillingen. Aan Charlie merk ik het ook. Hij wordt onrustig als we samen boven zijn, vooral op de kamer van Luuk. Het briefje heb ik al lang van de kastdeur verwijderd, maar hij blijft daar maar snuffelen. Hij gedraagt zich vreemd. Nu ook. Ineens staat hij wéér voor de deur van die inbouwkast. Hij blaft en krabt met zijn poot aan de kastdeur.

Het lukt me niet om hem te kalmeren. Wat ik ook doe, hij blijft blaffen. Voorzichtig open ik de kastdeur. Charlie jankt en rent met zijn staart tussen zijn benen de kamer uit. Ik kijk in de kast, maar er is niets te zien. Ik schud met mijn hoofd en ga weer aan het werk.
Ik betrap mezelf erop dat ik af en toe doodstil blijf staan en luister. Het onverklaarbare gevoel blijft.

Wordt vervolgd...

Luister naar mij (deel 6)

De voordeur gaat langzaam open. Ik blijf zitten, onbeweeglijk. Koortsachtig denk ik na. Ligt er iets in de gang om mezelf mee te verdedigen? De sloophamer bonkt nog steeds in hetzelfde ritme op de muur. Thomas heeft mijn gil niet gehoord en het gemorrel aan het slot dus zeker niet. Ik schuif achterwaarts weg van de deur.

 

‘Ik kom toch maar even kijken.’ Het hoofd van de buurvrouw verschijnt.

Een seconde schaam ik me voor mijn paniekerige reactie, maar de schaamte slaat onmiddellijk om in boosheid. Ik slik een harde vloek in. ‘Mevrouw Pietersen, ik schrik me dood.’
Ze kijkt mij door haar dikke brillenglazen verbaasd aan. ‘Ik dacht dat jullie de voordeurbel niet zouden horen, dus ik heb mijn sleutel maar even meegenomen.’

‘Uw sleutel? Heeft u een sleutel van ons huis?’ De buurvrouw beantwoordt mijn verbouwereerde blik met een triomfantelijke lach. ‘Natuurlijk heb ik een sleutel. Daar zijn we toch buren voor? De slager vond het altijd een veilig idee.’

Ik mompel dat dat toch echt niet de bedoeling is. De buurvrouw hoort me niet eens, ze stapt al vanuit de hal de woonkamer in. Ik neem me voor om haar straks te confronteren met de briefjes. Ik wil wel eens zien hoe ze gaat reageren. Zo langzaamaan krijg ik het vermoeden dat het nieuwsgierige vrouwtje het doodgewoon vindt om ons huis in en uit te wandelen. Strijdbaar loop ik achter haar aan en werp Thomas, die haar inmiddels ook ontdekt heeft, een waarschuwende blik toe.

Het vinnige vrouwtje kijkt misprijzend naar de al half gesloopte binnenmuur en loopt zonder iets te vragen door naar de keuken. Stomverbaasd volgen Thomas en ik haar.

‘Bent u vaker in het huis geweest sinds wij het gekocht hebben?’ Ik kijk haar doordringend aan. Haar ogen flitsen behoedzaam heen en weer tussen Thomas en mij.
‘Natuurlijk. De makelaar had mij gevraagd om een oogje in het zeil te houden, dus ik maak af en toe een rondje.’

‘En die briefjes?’ Ik doe mijn best om nonchalant te klinken, maar een lichte trilling in mijn stem verraadt me. Thomas kijkt me onderzoekend aan.

‘Briefjes? Welke briefjes?’ Haar verbaasde blik lijkt oprecht, maar ik geloof haar niet. Mijn intuïtie bedriegt me nooit. Het gegrom van Charlie bij haar aan de deur heeft mij daarin bevestigd. Iets klopt er niet. Mijn brein draait overuren. In gedachten laat ik al onze bezoeken aan het huis passeren. Ik zie iets over het hoofd. Ik weet het zeker. Maar wat? Ergens zit het verborgen in mijn geheugen. Ik kan er niet bij.

Kuchend draait de buurvrouw zich om. Haar hoofd loopt rood aan. ‘Ik ga weer. Als het minder stoffig is, kom ik weer eens kijken.’ Ze legt haar hand op de klink van de achterdeur en duwt hem naar beneden. Op slot. Met mijn armen stijf over elkaar kijk ik haar aan. Als ze weg wil via de voordeur zal ze Thomas en mij moeten passeren. Thomas schuifelt afwezig met zijn voet over de vloer; hij weet nog niets van het tweede briefje en de sleutel. Ik pak resoluut de sloophamer uit zijn hand en zet hem met een klap naast mij neer. ‘Geef de sleutel maar aan mij.’ Mevrouw Pietersen kijkt me met samengeknepen ogen aan. De sleutel valt voor mijn voeten op de tegelvloer. Zonder iets te zeggen glipt ze via de woonkamer de hal in. De voordeur slaat met een klap achter haar dicht. Mijn rechterhand klemt zich om de steel van de hamer.

 

 

Wordt vervolgd...