Vergane glorie (deel 3)

Zie ook deel 1: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/08/vergane-glorie.html
Zie ook deel 2: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/08/vergane-glorie-deel-2.html


Ze sluit haar ogen en leunt, genietend van de zon, achterover. Wat een heerlijke dag. Wat een heerlijke vakantie!

Op de rand van het zwembad zit een knap grietje. Blond haar, blauwe ogen, net 15 jaar geworden. Ongemakkelijk kijkt het jonge meisje om zich heen. Ze voelt zich bekeken. Die tuinman gluurt naar me, denkt ze. Ik vind 'm eng. Ze durft eigenlijk niet in zijn richting te kijken, maar wil 'm wel in de gaten houden. Een vuile bruine broek, die ooit eens beige was. Geen shirt aan. Getver, zijn vette pens puilt uit. Zwart, achterovergekamd haar, glimmend van de gel. Echt zo'n ouwe Italiaan, die denkt dat alle vrouwen nog steeds voor zijn charmes vallen. Als hij zich omdraait, knippert ze met haar ogen. Ziet ze dat nou goed? De beharing van zijn borstkas is een eigen leven gaan leiden en tiert welig als onkruid. Zijn hele rug is overwoekerd met lange zwarte haren. Tientallen vliegen zitten gevangen tussen de haardos en zweetdruppels. Ze wordt misselijk. Ze wil het niet meer zien.

'Oma, komt u ook?' Sierlijk duikt ze in het zwembad. Haar 75 jarige oma opent haar ogen en kijkt haar trots aan. 'Natuurlijk meisje, het is een heerlijke dag om te zwemmen.' Voorzichtig loopt ze naar het trapje en tree voor tree stapt ze verder het verkoelende water in.
Samen zwemmen ze naar de overkant. De kleindochter in een felrode bikini. Oma in een stijlvol, goed afkledend rood badpak met bijpassende bloemetjesbadmuts.

De tuinman staart hen na. Déjà Vu. Vergane glorie. Zij of hij?

Vergane glorie (deel 2)

Zie ook deel 1: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/08/vergane-glorie.html


De rode badmuts zet ze nooit meer op. Nooit meer!
Haar bijpassende, zorgvuldig uitgekozen, rode bikini heeft ze in haar koffer gemikt. Desillusie. Ze heeft maar één woord voor deze beschamende vertoning.

Snikkend werpt ze zichzelf voorover op het bed en slaat met gebalde vuisten op het kussen.
Even is ze weer terug in de tijd, 15 jaar, haar eerste vakantieliefde. Ook toen heeft ze urenlang huilend op het bed gelegen.
Groot verdriet om dat wat ze verloren heeft. Haar jeugd, haar onbezonnen kijk op de wereld, komt nooit meer terug.

Inmiddels vertonen haar neus en wangen rode adertjes van het huilgeweld. Met roodomrande ogen gaat ze op de rand van het bed zitten en bekijkt zichzelf in de spiegel. Automatisch neemt ze een bevallige pose aan en plaatst haar hand op haar knie. Verdorie, er zit wat in de weg, haar hangtieten. Dat is dus wat er van haar is geworden. Mevrouw Hangtiet.
Hoe heeft ze kunnen geloven dat die zongebruinde Italiaan naar haar glimlachte. Naar haar, echt niet!

Ze ondersteunt haar borsten met haar handen en duwt ze iets omhoog. Als ze nou? Als ze nou geld had, zou ze een borstcorrectie kunnen ondergaan. Peinzend kijkt ze naar het lichaam in de spiegel. Alles zou wel een lift kunnen gebruiken. Geen schijn van kans, denkt ze, dat geld krijg ik nooit bij elkaar gespaard.

Ze kijkt nog eens goed. 25 jaar huwelijk en 2 pubers verder, haar lijf heeft al die jaren best goed doorstaan. Eigenlijk heeft ze nooit ècht wat gemankeerd.
Ineens kijkt ze met andere ogen naar zichzelf.
Trots!
Ze slaakt een diepe zucht en denkt na. Ik trek mijn rode bikini gewoon weer aan en ga terug naar het zwembad, besluit ze daadkrachtig.

Statig en met ferme passen loopt ze over de glanzende tegels naar het zwembad. De Italiaan is weer op zijn ligbed neergestreken. Ik negeer hem, denkt ze in een fractie van een seconde.
Aan de overkant ziet ze haar lieve man, ze zwaait enthousiast naar hem en ze stapt dapper door.
Haar voet roetsjt uit haar slipper. Struikelend valt ze voorover, midden op het ligbed van de Italiaan.
Haar borsten floepen uit haar bikini en de rechterborst ketst tegen zijn rechteroog.

Steunend komt ze met een rood hoofd van schaamte overeind. Ze ziet wat ze heeft aangericht.
Het gezwollen ooglid van de Italiaan kijkt haar verwijtend aan.
Haar schaamte slaat om in vrolijkheid als ze zijn verbouwereerde blik ziet. Lachend roept ze uit: 'De samenzwering van de hangtieten!'
Haar lijf is zo gek nog niet.

Wordt vervolgd...
Zie deel 3: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/08/vergane-glorie-deel-3.html

La vita è un dono meraviglioso

Twee handen.
Één liefde.
Het leven is een prachtig geschenk.

Vergane glorie (deel 1)

Ze zit heerlijk op de rand van het zwembad met haar benen bungelend in het water. Haar zonnebril parkeert ze boven op haar hoofd; haar gezicht moet natuurlijk wel egaal bruin worden. Op haar oorlel zit nog een vergeten toefje zonnebrandcrème. Ze hoort haar twee pubers ruzie maken, maar vertikt het om er aandacht aan te schenken. Het is vakantie, eindelijk zijn ze weer een keer op vakantie. Juist deze vakantie, waar ze zo lang voor hebben gespaard, wil ze niet laten vergallen door het geruzie met haar pubers of haar man.
Vorige week waren ze 25 jaar getrouwd. In plaats van het gebruikelijke feestje hadden ze, met roddels als gevolg, ervoor gekozen om samen weg te gaan. Naar de zon. Heerlijk nietsdoen en bruinbakken.

Vanuit haar ooghoeken ziet ze haar man op zijn ligbed liggen. Zijn uitgezakte buik over de rand van zijn zwembroek, zijn schouders zijn al rood.
Hij ligt met zijn hoofd opzij gezakt en zijn mond open. Hoort ze dat nou goed? Hij snurkt, mijn god, hij snurkt!

Met een diepe zucht trekt ze haar iets te kleine rode bikinihesje goed. Als ze zodadelijk gaat zwemmen, moet er niks buitenboord hangen. Ze heeft wel drie bikini's teruggestuurd naar Wehkamp, voordat ze de juiste had. Uren heeft ze zichzelf, zittend op de rand van haar bed, bestudeerd in de spiegel. Bij elke pose weet ze hoe ze het best haar armen kan plaatsen, zodat haar rondingen ietwat gecamoufleerd worden. Ze kan ze dromen, haar poses.


Aan de overkant van het zwembad zijn alle ligbedden bezet. Wauw! Een knappe, gebruinde Italiaan verrijst van zijn ligbed. Zijn breedgespierde borstkas glanst in het zonlicht.
Hij kijkt! Verdorie, hij kijkt! Naar haar!
Een trage glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij voorover buigt om met een lome duik het zwembad in te duiken.

Gelukkig zat ze net in haar beste pose op de kant. Ze tuit haar lippen, zoals ze dat honderden keren heeft geoefend. Een zweetdruppel glijdt tussen haar hangende borsten.
Zal ze ook even in het water gaan? Quasi nonchalant, dicht bij de mooie Italiaan? Ze buigt voorover en raakt met haar vingertoppen het water aan en besprenkelt haar armen voorzichtig.
Zo mooi mogelijk het water in glijden, dat is haar missie. IJverig houdt ze haar buik in en ze steekt haar voet uit. Niet laten merken dat je het water koud vindt, denkt ze nog net voor ze plonst.
Ze draait zich zo bevallig mogelijk op haar rug en begeeft zich drijvend richting haar Italiaan. Als haar man haar nu maar niet in de gaten houdt, denkt ze, maar meteen daarna hoort ze zijn gesnurk. Gelukkig, hij slaapt nog.

Ademloos drijft ze op haar rug, stilletjes hopend dat ze tegen de knapperd op zal botsen.
Plotseling wordt ze kopje onder geduwd. Een zware hand duwt haar met volle kracht naar beneden. Proestend komt ze boven. Haar hoofd heeft dezelfde kleur gekregen als haar rode bloemetjesbadmuts, die ze zorgvuldig heeft uitgekozen bij haar bikini.

De Italiaan kijkt haar verschrikt aan. Zijn vriend aan de overkant in het zwembad schatert van het lachen, zijn armen nog omhoog.
Verdorie, ze dachten dat haar badmuts de bal was.

Het partijtje waterpolo is in het water gevallen.
Haar mooie dromen ook.

Wordt vervolgd...
Zie deel 2: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/08/vergane-glorie-deel-2.html

Wedstrijd

Plotseling bevond ik mezelf in een wedstrijd. Ze zijn niet goed voor mij, wedstrijden.

Ik ben competitief, niet een beetje, ik wil winnen!

Mijn verhaal ‘opgesloten’ stuurde ik in. Zomaar, om ‘ns mee te doen en om te kijken of iemand er op zou stemmen..

Toen begon de strijd. De strijd in mij.

Een stem, nog een stem, nog meer stemmen. Ik wil eerste worden en blijven.

Het besef kwam al snel.

Ik wil schrijven. Schrijven omdat ik het fijn vindt. Schrijven omdat het mij raakt.
Het is fijn om te horen wat mijn verhaal met jou doet of niet met jou doet. Wat mijn verhaal jou vertelt.

Maar winnen? Schrijf ik om te winnen?

Mijn hart zegt nee.
Mijn hoofd zegt ja.
Het is een wedstrijd.


P.S. Je kunt niet meer stemmen... Ik heb de wedstrijd op www.realeren.nl gewonnen in augustus 2012.

Opgesloten (deel 1)

Een straaltje licht glijdt langs zijn wang. Voorzichtig kijkt hij omhoog. Waar komt het vandaan? Zijn benen voelen stram aan als hij opstaat. Hij heeft te lang op de koude vloer gezeten. Met beide handen wrijft hij over zijn knieën om de kou te verdrijven.
Een zware hoest stijgt op uit zijn tenen. Kou en vocht. Geen goede combinatie.
Hoe laat zal het zijn? Hij is elk gevoel voor tijd kwijt. Turend volgt hij het licht tot de bron. Een spleetje licht gluurt tussen twee luiken door. Het is dag, denkt hij, maar welke dag? Hoe lang zit hij hier al?

Hij spitst zijn oren. Geen geluid. Hij heeft nog niets gehoord sinds hij hier zit. Helemaal alleen. Dus dit is eenzaamheid. Niet dat hij eenzaamheid erg vindt, daar heeft hij totaal geen moeite mee. Wel het gevoel dat hij niet weet hoe lang dit gaat duren. Geen licht, geen eten, geen drinken. Het besef dat hij ook wel eens niet gevonden kan worden, dringt langzaam tot hem door. Zijn vrouw en zijn kinderen, ze zullen hem intussen toch wel gemist hebben? Hij laat zich weer zakken op de vloer, zijn armen om zijn koude knieën geslagen. Nog maar weer een keer nadenken. Wat is er gebeurd, hoe is hij hier terecht gekomen? Hij heeft geen idee, echt geen idee. Hoe hard hij ook nadenkt, hij weet het niet. Wat was ik aan het doen? Waar was ik? Waar ben ik in hemelsnaam!

De radeloosheid slaat weer toe. Hij, die altijd de rust zelve is, is radeloos!

Hij slaakt een diepe zucht. Dit gepieker gaat hem zeker niet helpen, wat, waar, waarom.
Sinds hij hier op de vloer wakker werd, heeft hij alleen nog maar in dezelfde hoek bij het luik gezeten. Hij heeft geen idee in wat voor ruimte hij zich bevindt. Misschien wordt het tijd om zijn omgeving eens te gaan ontdekken. Beter een plan maken om hier uit te komen, dan uren piekeren tot het buiten weer donker is geworden. Die besluiteloosheid moet maar eens over zijn, spreekt hij zichzelf in gedachten vermanend toe.

Hij raakt met zijn vingers de muur aan en tast voorzichtig verder. Planken. Planken tegen de muur. Op de planken voelt hij potten en blikken in verschillende maten. Dat betekent in elk geval dat er iets te eten is en hij het nog een tijdje uit zal kunnen houden hier. Het zware gevoel op zijn borst wordt iets minder. Hij kruipt verder langs de muur. Een hoek, een open ruimte, een trap. Een trap? Een trap!

Hij voelt met zijn handen, tree voor tree. Heel voorzichtig kruipt hij naar boven.

Boven aan de trap aarzelt hij even, blijft zitten op de bovenste tree. Waar leidt dit naar toe? Zijn hart bonkt in zijn keel. Hoort hij iets? Zijn oren suizen door zijn versnelde hartslag. Ingespannen luistert hij. Voetstappen. Hij hoort voetstappen…hij houdt zijn adem in. Ze stoppen, vlakbij….

Plotseling valt een brede baan licht over hem heen. Hij knijpt zijn ogen samen om ze te beschermen tegen het felle licht.
Zijn vrouw staat in de deuropening en kijkt fronsend op hem neer. 'Wat doe jij nou hier ?', vraagt ze verbaasd. 'Ik weet dat je van spelletjes houdt, maar jezelf in de kelder verstoppen daar ben je toch echt te groot voor geworden', roept ze.

Hij kijkt omhoog, ziet haar boze gezicht en pijnigt zijn hersens. Ben ik wakker of slaap ik nog? Hij weet niet welk antwoord hij het liefst zou kiezen.


Wordt vervolgd...
Zie deel 2: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/09/opgesloten-deel-2.html


 

Levenslijnen

Reacties op mijn blog. Ontroerend, grappig, lief, vertederend, verdrietig en schrijnend.
Sommige reacties raken mij diep in mijn hart. Andere kan ik niet goed plaatsen, omdat mijn verhaal jouw verhaal niet is en ik het jouwe niet ken.

Steeds opnieuw gebeurt het weer.
Onze levenslijnen raken elkaar - in mijn blog.
Dank jullie wel!

Dans in de zon

Ik steek mijn armen in de lucht
vol overgave
mijn vingertoppen wijzen omhoog
en ik dans...

Mijn dans in de zon.

Ooit-Later-Nu

Ooit was er het juiste moment

en een man,
maar niet de juiste.

Later kon het nog steeds,

maar was de man
niet in mijn leven.

Nu is er de juiste man,

maar het moment
is voorbij.
Mijn nooit verwekte kind,
ik heb je lang gemist.
Nu ben ik blij
met alles wat ik
heb.

Hartjes

Sinds ik mijn hart verloor
aan jou
groei ik
en mijn wereld
samen met
jou.

Sinds ik mijn hart verloor

aan jou
zie ik
overal
liefde in
hartjes.

Koestering

koester de warmte

van de zon
en
van elkaar

Zoektocht

De zoektocht naar mezelf is jaren geleden begonnen. Om mezelf weer terug te kunnen vinden, moest ik mijn leven een tijd van een afstand bekijken. Loskomen van degene die ik geworden was. Loskomen van de rol die ik had ingenomen als vrouw, als dochter en als kleine zusje. Om vervolgens weer als mezelf terug te kunnen stappen in mijn leven.

Ik kon het destijds niet goed uitleggen aan mijn omgeving. Ik probeerde het wel, maar de worsteling met mezelf was op dat moment te groot. Dat ik daardoor ook in strijd kwam met mijn omgeving was een logisch gevolg. Afstand gevolgd door verdriet.

Ik stapte in een nieuw leven, waarbij ik een aantal mensen in mijn oude leven achterliet.

Het duurde lang om de weg terug te vinden. De weg naar mezelf als vrouw, dochter, zus en vriendin. Eindelijk ben ik weer op de juiste weg. De hobbels en bochten blijven, maar ik kom er wel.

Onderweg heb ik veel gevonden. Mijn nieuwe liefde, die mij volledig de ruimte geeft om mezelf te kunnen zijn en blijven. De warme band met mijn zus, waar ik super trots op ben en die mij de laatste jaren zo dierbaar is geworden. Oprechte liefde en hechte vriendschappen.

Mijn zoektocht zal nooit eindigen.

Eén ding is zeker.
Ik loop niet meer alleen.

Verborgen geheimen

Ons oude huis heeft veel verborgen geheimen.
Ooit vond ik een hart.

Vandaag weer.
Een hart? Een roos?

Zomaar.
Uit het niets ontstaan. Of…zou het…?
Zo mooi.

(zie ook: Verborgen hart - juni 2012)

Beeldvorming

Ooit was ik beeldhouwer.
Ik betimmerde mensen
met hamer en beitel.

Nu ben ik beeldvormer.

Ik geef mensen
woorden, beelden en zachtheid.

Alles glanst.

Beeldhouwwerk - zonder titel (door mij gemaakt)

In velden en wegen te zien