Luister naar mij (deel 3)

Ik stop nog even snel een appel en een banaan in de rugzak van Luuk. Wat een gedoe, zo’n eerste ochtend in de caravan. Nog niet alles heeft een plek en het ritme heb ik ook nog niet te pakken. Ach, over een paar dagen kan Luuk zelf naar school lopen en kunnen Thomas en ik hele dagen aan de slag in het huis. We willen een paar weken flink klussen, voordat we allebei weer aan het werk moeten. Hopelijk krijgt Luuk snel wat vriendjes in de buurt, anders loopt hij zich alleen maar te vervelen na schooltijd. Hij vindt het vast ook wel leuk om mee te helpen in het huis en als belooft om niet in de weg te lopen, is dat ook geen probleem.

‘Mama, kom nou, anders komen we te laat op school.’ Ik maak een sprongetje als ik de stem van Luuk ineens achter me hoor en laat met een klap de deur van de caravan dichtvallen. Thomas staat al bij de tuinpoort te wachten. Zie ik daar nu een gordijn bewegen? De vorige keer dat ik in de tuin stond, had ik ook al het gevoel dat ik werd begluurd. Wie woont er eigenlijk in het huis naast ons? Ik knik met mijn hoofd naar opzij, maar Thomas kijkt me alleen maar vragend aan. ‘Er kijkt iemand naar ons,’ sis ik.
‘O, dat. Dat is de oude buurvrouw, een nieuwsgierig mensje. Ze kwam hier ook al kijken toen de caravan in de tuin werd gezet. Geen aandacht aan besteden, dan stopt ze vanzelf wel met gluren.’ Thomas pakt de hand van Luuk stevig vast en duwt de hendel van de tuinpoort naar beneden.

Ik voel een rilling over mijn rug lopen als ik hen volg. Het fijne gevoel van gisteravond is helemaal verdwenen. Ik trek mijn schouders op en laat ze met een zucht weer vallen. ‘Ontspan, Jenny, ontspan,’ fluister ik.

Ik voel me al weer een stuk beter als we terugkomen bij het huis. Luuk had direct een paar kinderen om zich heen verzameld in de klas. Hij had het zelfs niet in de gaten dat Thomas en ik weer weggingen. Hij is een kleine kopie van Thomas, denk ik opgelucht voor de minstens duizendste keer in de afgelopen vijf jaar. Altijd vrolijk en zorgeloos. Het piekeren zit mij in het bloed, Thomas en Luuk zijn de onbezorgde kerels in huis.

Charlie duwt zijn kop tegen mijn hand. De pup voelt feilloos mijn stemmingen aan. Met een glimlach om mijn lippen bedenk ik dat Charlie meer van mij weg heeft dan mijn eigen zoon, onze scherpe intuïtie is aan elkaar gewaagd.  

Ik sta nog steeds in de tuin te mijmeren als ik Thomas al in zijn ouwe kloffie uit de caravan zie komen. ‘Kom, we gaan beginnen. Volgende week komt de aannemer, het meeste sloopwerk wil ik dan al achter de rug hebben.’ Typisch Thomas. Eerst doen, dan pas denken. Blijkbaar heeft hij het plan van aanpak al lang in zijn hoofd zitten of misschien heeft hij wel helemaal geen plan. Uit ervaring weet ik dat ik hem rustig zijn gang kan laten gaan. Alles wat Thomas aanpakt, komt goed.

Ik sla mijn beide armen om zijn nek, ga op het puntje van mijn tenen staan en geef hem een zoen. Mijn neus strijkt langs zijn prikkende wang. Hij heeft zich vandaag meteen al een bouwvakkerlook aangemeten door zich vanochtend niet te scheren. Thomas tilt me voorzichtig op en draait me met mijn gezicht in de richting van het huis. ‘Kom, lieve Jenny, we gaan beginnen.’ 
Vanuit mijn ooghoeken denk ik weer een beweging te zien in het buurhuis. Ik draai mijn hoofd met een ruk in de richting van het raam en zie nu duidelijk een schaduw bewegen achter het gordijn. Aarzelend volg ik Thomas naar binnen en neem me voor om mezelf straks te gaan voorstellen bij de buren. Ik kan die nieuwsgierige buurvrouw maar beter een stap voor zijn.

Wordt vervolgd...