Luister naar mij (deel 1)

De makelaar stapt uit zijn auto en strekt zijn stramme benen. De lange rit heeft hem kramp bezorgd, maar dat heeft hij er graag voor over. Per slot van rekening heeft hij er lang genoeg op moeten wachten om deze tocht te kunnen maken. Met een vermoeide blik draait hij zich om en blijft voor het oude huis staan. Eigenlijk kun je het amper een huis noemen, denkt hij cynisch, het lijkt eerder een bouwval.

Vanochtend heeft hij de sleutel overhandigd aan de nieuwe eigenaren. Het plaatje is bijna te mooi om waar te zijn. Een modelgezin: vader, moeder, zoon en golden retriever.

‘Wij willen onze zoon in een betere omgeving laten opgroeien. Ons huis in de stad is verkocht en we willen heerlijk op het platteland gaan wonen,’ zei de moeder toen ze het huis voor de eerste keer kwamen bezichtigen. Pas geruime tijd daarna belde haar man naar kantoor voor een tweede bezichtiging. In de tussenliggende periode hadden ze zich georiënteerd in het dorp, kennisgemaakt met de directeur van de basisschool en door de wijk gewandeld om her en der een praatje te maken. Ze gingen niet over één nacht ijs, dat is waar, maar wat hem betreft hadden ze de beslissing wel wat sneller mogen nemen. Het huis stond al vijf jaar te koop. De vorige makelaar had er niet veel energie in gestopt om het verkocht te krijgen. Gelukkig was de klus nu binnen een jaar geklaard. Voor hem althans. De nieuwe eigenaren zullen nog heel wat maanden bezig zijn om het huis bewoonbaar en toonbaar te maken, denkt hij met een brede grijns op zijn gezicht. Vanochtend vertelden ze hem dat ze tijdelijk in een caravan in de tuin gaan wonen, zodat ze alle vrije uren in het huis kunnen steken. Ga d’r maar aan staan, met een kind van 5 en een hond maandenlang in een kleine caravan gepropt. Zij liever dan ik. Hij stopt deze bezorgde gedachten meteen weer weg. Verkocht is verkocht.

Hij loopt het tuinpad op en schopt tegen het bord TE KOOP. Hij heeft er meer dan genoeg van. Klagende mensen die eindeloos willen kijken maar niet kopen, werken in de avonduren en het van hot naar haar moeten rijden met de auto. Hij pakt het bord met beide handen stevig vast en wrikt het heen en weer, maar er gebeurt niets. Eigenlijk wordt hij te oud voor dit werk. Hij heeft alles al een keer gezien. Zijn woede laait op en hij geeft een flinke ruk aan het bord. Het breekt af. Een stuk van de paal blijft steken in de harde bodem. ‘Wat doet u daar,’ klinkt een krakerige stem vanaf het tuinpad. Verschrikt kijkt hij over zijn schouder en ziet een vinnig oud vrouwtje staan.

Dat kan er ook nog wel bij, denkt hij geërgerd. De nieuwsgierige buurvrouw van hiernaast. Op welk moment hij hier ook kwam, altijd hield ze hem vanachter het gordijn nauwlettend in de gaten. Ze had zelfs een keer -toen hij met kijkers in de tuin was- het raam geopend om te kunnen horen wat er gezegd werd.
‘Mevrouw Pietersen, u laat mij schrikken. Ik haal alleen even het bord uit de tuin.’ Mevrouw Pietersen loert, over haar dikke brillenglazen heen, naar hem. ‘Is het verkocht?’ vraagt ze. Hij besluit alleen een antwoord te geven op wat ze vraagt. ‘Jazeker.’

Gehaast draagt hij het bord naar zijn auto, pakt de sleutel uit zijn broekzak en klikt de kofferbak open. ‘Dag mevrouw Pietersen. Ik moet snel naar mijn volgende afspraak.’

‘Wie,’ roept ze hem nog na, maar hij stapt in, slaat het portier dicht en doet alsof hij haar niet meer hoort. Met een vriendelijke knik en een opgeplakte glimlach rijdt hij de straat uit. Zijn jarenlange ervaring met allerlei mensen komt hem regelmatig goed van pas. De opborrelende ergernis wordt netjes weggestopt achter een vrolijke grimas.
De nieuwe bewoners van het huis kunnen blij zijn met zo’n huis en buurvrouw, denkt hij met enig leedvermaak. Hij drukt het gaspedaal stevig in om alles snel achter zich te kunnen laten.

Wordt vervolgd…