Spiegel

Ze staart minutenlang naar het beeld van zichzelf in de spiegel. Doodstil. Haar ogen wijd open, zonder te knipperen. Ze kijkt wel, maar ziet niets. Een verstarde blik.
In zichzelf gekeerd hoort ze het geroezemoes om zich heen.

Ze ziet het kleine meisje met de twee staartjes springend op haar hoofd. Ze huppelt. Hoort ze dat nou goed? Ze zingt.... het meisje zingt!
'Een - twee - drie - vier - was jij - maar hier'. Vrolijk huppelt ze op de maat van het liedje tot ze het einde van de straat heeft bereikt. Ze springt naar voren en draait zich om. Zou ze nog een keer? 'Een - twee....'. Ze huppelt weer terug, dezelfde weg, vrolijk lachend en met haar armen zwaaiend. Voor het raam houdt ze stil. Ze legt voorzichtig haar handen tegen de ruit en drukt haar neus plat om naar binnen te kunnen kijken.
Vijf stoelen op een rij. Het beeld vervaagt. Ze ziet alleen nog maar een kale ruimte met betonnen vloer. In de hoek ligt een vergeten tijdschrift.

Haar handen knijpen zich samen onder haar cape. Ze schrikt als er plotseling iemand achter haar staat. 'Weet u het al, mevrouw? Verven, knippen, hetzelfde als de vorige keer?'
Ze knippert met haar ogen en kijkt zichzelf aan. Wat zou er gebeuren als ik zeg dat ik twee staartjes wil, vraagt ze zich af terwijl ze glimlachend in de spiegel kijkt.
De staartjes is ze verloren. Het huppelen niet.
Elke dag huppelt ze nog.
In haar hoofd.