Liefde blijft leven

Als je partner overlijdt is dat verschrikkelijk. Gelukkig spreek ik hierin niet uit eigen ervaring. Ik maak het mee in mijn omgeving, zoals iedereen dat wel eens -dichtbij of veraf- zal meemaken.
Het verdriet, maar ook het heel voorzichtig weer opkrabbelen en de draad weer oppakken, er staat geen tijd voor. Elk proces is anders, gelukkig maar.
Soms komt er weer een nieuwe partner.
Meer dan eens heb ik het meegemaakt: 'men' is het er niet mee eens. Natuurlijk begrijp ik dat het moeilijk is om ineens een nieuwe partner te zien naast je vader, moeder, zoon, dochter, broer of zus. Eén ding wordt vergeten: een nieuwe liefde vervangt de oude niet. Zij staan zij aan zij. Liefde blijft leven.

Ik ben de vriendin van een weduwnaar.
De afgelopen drie jaren heb ik van dichtbij de verhalen gehoord en meegemaakt.
Het onbegrip, de weerstand, het leven in het verleden. Vaak niet met woorden uitgesproken, maar onder de oppervlakte sudderend en af en toe de kop opstekend.

Gelukkig is iedereen anders. De vader van de overleden vrouw van mijn vriend was één van de eersten om mij welkom te heten. Hij is inmiddels 86 en zijn vriendin 80. 
Gisteren was ik op haar 80-jarige verjaardagsfeest. "Vanaf het begin hebben wij jou gemogen, wij vinden het fijn dat jij er bent, jullie zullen er altijd bij horen", zei ze.
"Dat is wederzijds, dat weet je", fluisterde ik.
We pakten elkaar vast en zagen in elkaars ogen dat we hetzelfde voelen, denken en meemaken.
80 en 45 jaar. Een wereld van verschil. Een wereld vol overeenkomsten.
Beiden -af en toe- strijdend tegen onbegrip.
Geef liefde de ruimte.