Als kind wist ik het al.
Dat ik het niet fijn vond met veel mensen en lawaai om me heen.
Dan trok ik mezelf het liefst terug.
Ik voel, zie, hoor, ruik en proef veel. Intens.
In een situatie met veel mensen pik ik alles op. Ik kan er niet níets mee doen.
Ook dat wat er niet gezegd wordt, voel ik.
Focussen op één gesprek vind ik lastig. Er gebeurt teveel om me heen en in mij.
Ik kan een ruimte binnenkomen en letterlijk de sfeer en spanning voelen.
Ik word er moe van. Wat jullie voelen, voel ik ook.
Ik kan me prima staande houden. Waarschijnlijk heeft niemand het ooit gemerkt.
Ik neem over. Emoties en stemmingen. Ik kan me er niet voor afsluiten.
Ook de mooie dingen neem ik mee. Die zou ik niet willen missen.
Tegenwoordig hebben ze er een naam voor, maar ik geloof niet in stempels.
Ik geloof in mezelf. In alles wat bij mij hoort.
Ik hoop het ooit nog eens te vinden.
Het knopje om jullie aan en uit te zetten.
ZO herkenbaar, heb ik ook... niet alleen dat, maar ook hekel aan stempeltjes.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar....Ik zoek het knopje ook. Al jaren. Soms schrijf ik erover ;-)
BeantwoordenVerwijderenMooi blog. Ik ga je volgen.
Tja, zeer herkenbaar. Al lijkt iedereen dat tegenwoordig te kunnen zeggen. Want iedereen 'heeft hier last van' zegt men... Veelal mensen die wel houden van stempeltjes misschien? Ach. Als je de knop gevonden hebt hoor ik het graag! :)
BeantwoordenVerwijderenHet lukt steeds beter om selectief te luisteren en kijken. Ik maak er een verhaal van... dan wordt het een feestje in mijn hoofd.
Verwijderen