Eeuwig leven

Triest weer. Vanuit haar grote stoel kijkt ze uit op de stad. Driftige regendruppels als tranen op haar raam. Het deert haar niet. Ze zit droog. Binnen. Vandaag zijn er weinig mensen in de stad. Jammer, want ze kijkt er zo graag naar. De mensen die er zijn lopen gehaast, verscholen onder grote paraplu's, voorbij. Vroeger kwam ze er vaak, in de stad. Tegenwoordig waagt ze de stap naar buiten niet meer.

Ze zucht en staat moeizaam op uit haar stoel. Schuifelt richting keuken. Na vier stappen stopt ze bij de foto en schikt de bloemen in het vaasje. Opnieuw. Ze schuifelt verder naar de keuken, vult een glas met water en draait zich heel voorzichtig weer om. Het lijkt wel of alles haar tegenwoordig moeite kost. Terug bij het vaasje leegt ze het glas. Ze merkt niet dat het water over de rand stroomt. Voldaan neemt ze het glas mee naar haar stoel en drinkt de laatste druppels.

Haar gedachten elders. Bij velden vol met met bloemen. Wat hield ze ervan om samen met hem buiten te wandelen. Was dat gisteren nog?
Een uur later schrikt ze wakker. Schuifelt naar de keuken, pakt een glas, vult het met water en vervolgt haar weg. Het vaasje. Haar bloemen mogen niet verdorren. Opnieuw giet ze het glas bijna leeg. Het water druipt van het tafeltje en vergroot de plas eronder. Ze blijft er goed voor zorgen. Haar bloemen. Ze had ze immers van hem gekregen. Was dat gisteren?

Met voorzichtige stappen komt ze weer bij haar stoel terecht. Ploft neer. Haar lege ogen kijken uit over de stad.

De vuilnisman kijkt vloekend naar de huisraad die her en der rondom de container verspreid ligt. Een bloem steekt half uit de container. Hij plukt de roos. Plastic, maar best mooi. Zou mooi staan in zijn bijna lege huis. Geeft kleur. Hij besluit om 'm mee te nemen en bij de foto van zijn vorig jaar overleden vrouw te zetten.
Mooie rozen. Verwelken niet.