Kadootje

Op de een of andere manier heb ik het nooit leuk gevonden. Jarig zijn.
Buikpijn, dagen van tevoren. Wie moest ik uitnodigen voor mijn feestje? Zouden ze wel willen komen?

Veel vriendinnen had ik niet. Nooit gehad. Ik hoorde niet bij het populaire groepje meiden. Te verlegen. Wist nooit de juiste dingen te zeggen en hield mezelf liever op de achtergrond. Van mijn uiterlijk moest ik het al helemaal niet hebben. Ik paste ook niet in zo'n groepje. Voelde me altijd anders.
Mijn vriendschappen waren van korte duur. Een paar jaar, nooit langer. Alsof ik altijd meer wilde geven dan de ander. Dat verwachtte ik dan terug, maar kwam niet.

Verjaardagen bleven lastig. Beladen. Want ook al was ik geen kind meer, het was nog steeds belangrijk of mensen op mijn feestje wilden komen. Tot het moment waarop ik besloot om mijn verjaardag niet meer te vieren. Wel zo makkelijk.

Jaren gingen voorbij. Ik leerde mezelf beter redden in een groep mensen. Kan verbergen dat ik me er eigenlijk niet in thuis voel. Dat teveel mensen bij elkaar mij teveel prikkels geven. Voel mezelf beter en waardeer mezelf. Leerde ook de waarde van echte vriendschappen kennen. Al blijft dat een lastig punt. Geven en nemen. Balans houden.

Inmiddels vier ik mijn verjaardagen weer. Omdat ik het leven wil vieren. 
Ik geniet van de mensen om me heen, de mensen die er voor mij zijn.
Zo'n dag kost mij veel energie. Die energie is een verjaardagskadootje van mij aan jullie.
Omdat het leven een kadootje is.