Nu

Ze ging op pad.

Gewapend met zachtheid en waterproof mascara.
De mistflarden werden verdreven door haar stralende aanwezigheid.
Nu. Zei ze.
Ze geloofde niet in afscheid nemen.
Dit is het begin van het heden.
Ze gooide wat uit haar rugzak om ruimte te maken voor nu.
Het middelpunt van de dag.
Nu ben ik er, zei ze.

Niemand geloofde haar.

Ze dachten allemaal aan gisteren of morgen.
Verbaasd doolde ze nogmaals door haar gedachten.
Achter elke deur vond ze hetzelfde woord.
Ze liet zich niet afleiden.
Nu en niet anders.
Morgen bestaat nog niet.
De blikken vol ongeloof schoten langs haar heen en mistten hun doel.
Nu ben ik er, zei ze.

Ze stopte haar mooie gedachten in een doosje.

120 woorden.
Voor nu.