Tot in de eeuwigheid

Tegenwoordig huilt er niemand nog om mij. De allereerste keer had iedereen zich om mij heen verzameld. Een stroom van tranen vloeide samen met mooie woorden. Liefdevol werden rozen om mij heen gelegd. Rood, omdat ik daar zo van houd.

De volgende ochtend volgde een vloedgolf van boosheid. Ik had hen bedrogen zonder dat ik het wist.

De tweede keer werd er vol verbazing en ongeloof gereageerd. Een paar voorzichtige tranen vielen op mij neer. De rode rozen bleven achterwege.

Nu stap ik elke avond alleen in mijn kist. Zonder tranen. Zonder woorden.

Niemand kijkt toe. Niemand vraagt nog iets.
Twintig jaar geleden zijn de laatste rode rozen verwelkt.
Ik sterf elke avond en ik word elke ochtend opnieuw geboren.  


***


Af en toe plaats ik een stukje op '120 Woorden' (http://120w.nl/), ook onder de naam Rijnmeermin (http://120w.nl/schrijvers/Rijnmeermin/)
Dit lugubere stukje 'Tot in de eeuwigheid' heb ik geschreven in het kader van de 120Wedstijd: Dystopie (http://120w.nl/120wedstrijd/dystopie/)