Ademloos verlangen

 

Met een zucht van verlichting stap ik over de drempel van de luchtregulerende sluis.

Een tweede zucht klinkt zodra ik vanuit de sluis mijn huis in stap.

Eindelijk kan ik mezelf bevrijden uit mijn luchtdichte pak.
Ik stap moeizaam uit het stugge gevaarte en rek mezelf uit om de doorbloeding in mijn lichaam op gang te brengen.

Dit is al mijn zevende luchtdichte pak sinds de verstoring in de atmosferische circulatie is opgetreden. Ik kan me nog herinneren dat mijn eerste pak was aangepast aan de laatste mode. Tegenwoordig hult iedereen zich in eenkleurig grijs en is er geen ruimte meer voor onderscheiding van de bloedeloze massa.

De regenboog kleurt alleen nog mijn gedachten - met een ademloos verlangen naar vroeger.


***

Af en toe plaats ik een stukje op '120 Woorden' (http://120w.nl/), ook onder de naam Rijnmeermin (http://120w.nl/schrijvers/Rijnmeermin/)
'Ademloos verlangen' heb ik geschreven in het kader van de 120Wedstijd: Dystopie (http://120w.nl/120wedstrijd/dystopie/)