The Big Five

Annie sjokt door de vertrekhal, de bloedrode koffer achter zich aan slepend. Haar man Piet staat al met zijn kleine blauwe koffertje bij de incheckbalie.

‘Piet. Piet.’ De stem van Annie schalt door de overvolle hal. ‘We mogen nog niet indekken. In de papieren van Josser staat dat we eerst met de hele groep bij elkaar moeten komen. Wacht nou even, dan pak ik de papieren uit mijn handtas. Als het goed is staat onze reisleider hier ergens te wachten.’
‘Djoser heet de reisorganisatie en we moeten inchecken, niet indekken. Spreek het nou eindelijk eens goed uit,’ verzucht Piet. Hij heeft er al lang spijt van dat hij op de vakantiebeurs de prijsvraag bij de Djoser stand heeft ingevuld. Nu zit hij vast aan een gewonnen vakantie, een groepsreis naar Zuid-Afrika nog wel. Het liefst was hij gewoon thuis gebleven en had hij Annie alleen op reis gestuurd, maar dat durfde ze natuurlijk niet. Ze zei dat ze bang is om met vreemden opgescheept te zitten. In de supermarkt en op straat merkt hij daar meestal weinig van. Ze kletst jan en alleman de oren van het hoofd.

Ze zijn beiden nog nooit in het buitenland geweest, op hun huwelijksreis naar Cochem na, maar die telt hij niet mee. In een vliegtuig stappen is niets voor hem, dat heeft hij al minstens honderd keer geroepen. Ze gaan elk jaar alleen maar naar de vakantiebeurs om folders en gratis hapjes te verzamelen. Gewoon een dagje uit, meer niet. Deze verre reis was niet de bedoeling, maar Annie wilde kost wat kost mee vooral omdat de reis voor hen helemaal gratis is. Urenlang heeft ze zich, gebogen over tientallen reisboeken, voorbereid. Ze kent The Big Five -of zoals zij het zegt De Big Vijf- al maanden uit haar hoofd. ‘We gaan ook op safari door het Kreugerpark en dan zien we zeker De Big Vijf,’ heeft ze ettelijke malen geroepen. ‘Olifant, neushoorn, leeuw, luipaard en buffel,’ dreunde ze keer op keer op. In het wild zo’n groot beest tegenkomen hoeft voor hem helemaal niet. Zelfs in Artis kijkt hij het liefst naar vogels.

Een mager mannetje met baard zwaait naar hen, in zijn hand een bordje met het Djoser logo geklemd. Zou dat scharminkel hun reisleider zijn? Hij ziet eruit als een berooide kunstenaar op sandalen. Annie stevent af op de reisleider en gebaart naar Piet om haar te volgen. Marnix. Piet tuurt bedenkelijk naar het minuscule naambordje op de slobbertrui en geeft hem een hand. Het slappe handje verdwijnt in zijn kolenschop. Zo. Dus dit iele mannetje moet hen gaan rondleiden tussen de wilde beesten in Zuid-Afrika?

Annie loopt druk handenschuddend rond. Zo te zien heeft ze hun medereizigers ontdekt. Hij bespeurt weinig schroom in haar optreden; ze kwebbelt er vrolijk op los en trekt hem aan zijn jas om dichterbij te komen.
Wat een gezelschap. Moet hij hiermee op reis? Een gesoigneerd echtpaar op leeftijd, drie vrijgezelle heren en een vrijgezelle ouwe taart, twee -zo te zien net gescheiden- vriendinnen van midden 40 en drie boerse broers met hun zus. Die drie broers zijn de enigen waar hij nog enigszins verwantschap mee voelt, de rest is een stelletje omhooggevallen ego’s.

Terwijl Annie het hoogste woord voert, houdt Piet zich een beetje afzijdig. De bebaarde reisleider geeft uitleg over het inchecken en deelt de tickets uit. Annie stopt alles in haar handtas, die ze stevig onder haar arm vastklemt. Ze heeft gelezen dat overal zakkenrollers op de loer liggen, dat laat ze niet gebeuren. Het geld heeft ze thuis zorgvuldig verspreid over haar bagage. Hij hoopt maar dat ze alles straks weer terug kan vinden. De meute wordt door de reisleider richting de incheckbalie gedreven.

Piet maakt zich voorzichtig los uit de groep. Annie kletst met de vrijgezelle taart over de Big Five en heeft niets in de gaten.

‘De eerste buffel en olifant heb ik al gespot,’ zegt Piet. ‘Ik zie die andere beesten wel op TV.’ Hij draait zich om en sluipt weg. Heerlijk. Alleen thuis. Veertien dagen op stiltesafari.