Sprong in het diepe (deel 1)

Het lijkt of er een bom is ontploft in de keuken. Marieke baant zich een weg tussen de her en der verspreide kleding, stapt voorzichtig over een paar wandelschoenen heen en ploft neer op een stoel. ‘Au,’ ze kijkt benauwd als ze ziet wat er in haar bil prikt. ‘Het kompas, dat leg je toch niet op een keukenstoel?’.
Bas zit gebogen over een topografische kaart en krabbelt aantekeningen in de kantlijn van zijn boekje. Aan zijn ingespannen, turende blik is te zien dat hij helemaal niets heeft gehoord of gezien. ‘Bas,’ zegt ze dwingend. Verdwaasd kijkt hij op. ‘Oh, ben je er al?’
Ze zucht en kijkt hem verbolgen aan. ‘Je zou de rugzakken toch al inpakken?’

Bas kijkt verbaasd op zijn horloge en ziet dat hij minstens twee uur boven de kaart heeft gehangen. ‘Ik twijfel tussen etappe 16, 17, 18 en 19,’ zegt hij. ‘Ik weet dat we het Pieterpad in de juiste volgorde zouden lopen, maar ik ben aan het puzzelen hoe we dat het best kunnen indelen met het aantal kilometers per dag.’ Marieke zegt niets, maar haar angstige blik is veelzeggend. Hij weet dat Marieke het maar niets vindt om van de voorgenomen planning af te wijken. Marieke houdt van structuur en weet het liefst welke stap ze wanneer moet zetten. Zij is ook degene die elke etappe in volgorde wil lopen, beginnen bij 1 en eindigen bij 26. Precies die volgorde; ze mogen niets overslaan en vooral niet de etappes in omgekeerde volgorde lopen. Zo staat het in het boekje, dus zo hoort het ook. Hij zou het liefst af en toe van het gebaande pad afwijken; juist daar liggen de mooiste plekjes verborgen. Misschien is die tegenstelling tussen ons wel het geheim van onze relatie, denkt hij, al vindt hij het regelmatig verdomd moeilijk om met haar dwangmatige planmatigheid om te gaan. Hij besluit dat ze gewoon maar bij etappe 16 moeten starten, dan kan hij onderweg nog altijd voorzichtig de gewijzigde planning ter sprake brengen.

De volgende ochtend staan ze vroeg op en reizen naar Braamt, het beginpunt van etappe 16. Bas heeft het complete plan al in zijn hoofd. De eerste dag stevig doorwandelen, zodat ze op tijd etappe 16 hebben afgerond en het laatste veerpont kunnen halen. Hij heeft een mooie B&B gevonden, vlak bij de dijk. De slaapplek is gereserveerd, dus ze hoeven daar vanavond alleen maar binnen te stappen.

De eigenaresse kookt graag en ze heeft zelfs aangeboden om vanavond een heerlijk verrassingsdiner voor hen klaar te zetten. Vanavond, onder het genot van een glas wijn, wil hij de rest van zijn plan aan Marieke vertellen. Hij hoopt maar dat ze, in die ontspannen sfeer, zijn voorstel niet kan weerstaan.

Bas en Marieke genieten van de mooie route en de mooie dag. Eerst het Bergherbos, dan de Eltenberg en later daalt de route af in het Rijndal. Ze lopen flink door en al halverwege de middag bereiken ze het eindpunt van vandaag, het veer Pannerden-Millingen aan de Rijn. Aan de oever van de Rijn, wachtend op het veerpont, kijkt Bas stiekem op zijn horloge. Het is nog vroeg, veel te vroeg om al naar de B&B te gaan, dus ze hebben tijd genoeg om nog even rond te struinen. Pas als ze op het pontje staan, met hun gezichten genietend naar de zon gericht, vertelt Bas over de struintocht die hij in gedachten heeft. Marieke kijkt bedenkelijk, maar geeft al snel toe. Ze weet immers dat hun slaapplek vlakbij is gereserveerd en dat ze morgen gewoon weer de volgende etappe van het Pieterpad zullen wandelen.

Wordt vervolgd...
Zie deel 2: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/10/sprong-in-het-diepe-deel-2.html