In de lijn der verwachting (deel 2)

‘Mijn moeder is een dreinende kleuter die gaat huilen als ze haar zin niet krijgt.’

Ze dacht het, maar durfde het niet uit te spreken. ‘Zo mag je natuurlijk niet denken over je moeder,’ sprak ze zichzelf in gedachten vermanend toe.

Ineens vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Alles wat ze ooit geleerd had over de transactionele analyse (ouder-volwassene-kind) was van toepassing op haar relatie en communicatie met haar moeder.

Als kind deed ze het nooit goed. Wat ze ook deed, haar ‘kritische moeder’ bestrafte en bekritiseerde haar. Niet altijd overduidelijk, soms in kleine, subtiele boodschappen verpakt.

Gehoorzamen, volgen, hard werken, zich goed gedragen of juist dwarsliggen; alles had ze geprobeerd om als ‘aangepast kind’ de aandacht van haar moeder te trekken.

Als jonge vrouw kreeg ze er last van. Het was haar tweede natuur geworden om zich altijd ‘zo goed mogelijk’ te gedragen, niet alleen in relatie tot haar moeder, maar in allerlei situaties. Ze was zichzelf verloren. De ontworsteling was zwaar, maar bracht zoveel! Het aangepaste kind was volwassen geworden.

Haar moeder werd ouder. Zij ook. Haar pogingen om een volwassen relatie met haar moeder te krijgen, stokten altijd. Haar moeder was nog steeds de ‘kritische ouder’, maar zodra ze merkte dat ze hiermee niets bereikte, nam ze de rol van het ‘kind’ aan.

Zeuren, huilen, zielig doen; de dreinende kleuter was geboren.

Automatisch werden de rollen omgedraaid. Kind werd ouder, ouder werd kind.

Op het moment dat ze haar moeder als kleuter voor zich zag zitten, veroordeelde ze direct haar gedachten. Ze wist echter dat het waar was.

Zij was volwassen geworden, ook al zat ze af en toe nog in de knoop met zichzelf.
Haar moeder bleef altijd worstelen, zichzelf totaal niet bewust van haar gedrag en niet in staat om nog te veranderen.
Haar boosheid, schuldgevoel en verdriet ebden weg.
De lijn der verwachting was doorbroken.