Herfstwandeling

De zon schijnt voorzichtig door het steeds dunner wordende bladerdek en maakt een glinsterend spoor tussen de takken. Goudgele en rode bladeren dwarrelen voor haar neer op het pad. Sloffend loopt ze door de dikke laag en ze snuift de vochtige boslucht in. Herfst. Heerlijk! Ze raapt een paar mooie bladeren op en stopt ze in haar plastic tas. Volgende week start ze met het herfstproject op school. Meestal is ze vroeg met haar voorbereiding, maar dit jaar kwam het er maar niet van. Het lijkt wel of ze steeds vaker dingen voor zich uit schuift. De berg werk die ze thuis heeft liggen is bijna net zo hoog als de bladerhoop die ze aan de rechterkant van het pad ziet.

Zou ze het doen? Als kind vond ze het heerlijk om languit tussen de herfstbladeren te spartelen. Tegenwoordig gedraagt ze zich alleen nog maar als een verantwoordelijke volwassene. Peinzend kijkt ze naar de bladerhoop. Ze is saai geworden, die gedachte komt steeds vaker in haar op. Ze neemt een aanloop en laat zich giechelend voorover vallen in de enorme berg. Goudgeel nostalgisch geluk neemt bezit van haar als ze de herfstblaadjes overal om zich heen voelt. Proestend draait ze zich op haar rug om te kunnen genieten van de zonnestralen op haar gezicht. Haar armen en benen wijd uitgespreid, alsof ze de zon en het bos aanbidt.

Plotseling bemerkt ze de stilte. Ze hoort geen enkel geluid. Geen stemmen, geen vogels, geen geruis van de wind, geen krakende takken. Ze houdt haar adem in om nog beter te kunnen luisteren. Niets. Helemaal niets. Aarzelend gaat ze zitten en ze kijkt om zich heen. Haar geluksgevoel van zojuist heeft plaatsgemaakt voor een onheilspellende kriebel over haar rug. Met haar vingers kamt ze door haar haren om de achtergebleven blaadjes eruit te plukken. ‘Stel je niet aan, niets aan de hand.’ Ze schrikt van haar eigen stem. Abrupt staat ze op en ze slaat met ongecontroleerde bewegingen op haar jas en broek om de blaadjes kwijt te raken. Haar haarspeld raakt los en valt op de grond.

Ze bukt en slaakt een gil.

**

 

Ze dacht dat ze iets zag bewegen, maar het blijkt een windvlaag te zijn die ritselend door de bladerberg schiet. Boven haar hoofd hoort ze het trillende getjilp van een vogel. Beschaamd kijkt ze naar boven. ‘Heb ik het mezelf verbeeld?’ fluistert ze zacht.

Kordaat pakt ze haar plastic tas en ze stopt er nog een paar herfstbladeren in. Morgen gaat ze haar klas inrichten voor het herfstproject. Misschien neemt ze de kinderen volgende week mee naar het bos, dan kunnen ze samen bladeren, dennenappels en paddenstoelen zoeken. Ze glimlacht al bij het idee om samen met de kleintjes op pad te gaan. Het nare gevoel is verdwenen.

Ze neemt zich voor om vaker te gaan wandelen. Er was niets aan de hand, het moet maar eens afgelopen zijn met het in haar hoofd halen van rare dingen. ‘Angsthaas,’ sist ze. Ze knoop haar jas dicht, het is fris geworden, en gaat op weg naar huis.

Zodra ze thuis is, wordt ze overvallen door een enorme vermoeidheid. Na een kop soep en een broodje duikt ze direct haar bed in. ‘Moe. Ik ben tegenwoordig alleen nog maar moe. Ik moet beter voor mezelf zorgen.’ spreekt ze zichzelf vermanend toe. Met de gedachte aan fluisterende bladeren en zingende vogels valt ze in slaap.

Een drukke week volgt. Haar klas is helemaal ingericht in herfstsfeer, de regenbuien geselen de ramen. Haar plan om met de kinderen het bos in te gaan, valt in het water. Haar herfstproject vindt plaats binnen de vier muren van de klas, de kinderen zijn druk, maar enthousiast. De dagen vliegen voorbij.

In het weekend wordt ze door een waterig herfstzonnetje naar buiten gelokt. Eindelijk is de regen verdwenen. Ze pakt haar fiets uit de schuur en trapt, tegen de harde wind in, zichzelf warm. Het bos wacht op haar. Ze besluit dit keer een andere route te nemen. Altijd hetzelfde pad, het wordt tijd om daar eens vanaf te wijken. De symboliek van dat besluit ontgaat haar op dat moment volledig. Piekerend over haar werk en alles wat fout is gelopen in haar leven dwaalt ze door het bos. Ze kijkt wel, maar ziet niets.

In gedachten verzonken is ze weer op haar vertrouwde pad uitgekomen. Pas als ze voorbij de grote bladerhoop loopt, schudt ze verschrikt haar hoofd. Ongemerkt is ze weer op dezelfde plek in het bos beland. Ze pakt haar mobiele telefoon uit haar jaszak om te kijken hoe laat het is. Een uur heeft ze gelopen. Hé, geen bereik? Ze zet haar telefoon uit en weer aan, maar nog steeds verschijnen er geen streepjes op het scherm. Verdorie. Ze heeft er een hekel aan om niet bereikbaar te zijn.

Ze besluit om even uit te rusten en daarna direct terug te lopen naar haar fiets. De berg herfstbladeren lokt, ze twijfelt heel even, maar kiest een plekje net achter de bladerhoop. Stokstijf rechtop blijft ze zitten. Haar avontuur van vorige week is ze nog niet vergeten. Na een minuut durft ze zichzelf een beetje te ontspannen en ze schuift haar benen languit voor zich uit. Haar voet raakt iets. Wat is dat? Voorzichtig tikt ze er een paar keer met haar tenen tegenaan. Pok. Een hol geluid. Op handen en voeten kruipt ze naar voren en ze veegt wat bladeren opzij. ‘Au,’ ze trekt haar hand met een ruk terug en stopt haar wijsvinger in haar mond. Een splinter is onder haar nagel gedrongen. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en graaft verder met geklauwde handen. Een luik. Een houten luik, midden in het bos, verstopt onder de bladeren?

Ze zet haar voeten stevig in het zand en wrikt met beide handen net zolang tot ze het luik kan openen. Een trap verdwijnt in de diepte.

***

Verbouwereerd kijkt ze naar beneden. Ze ziet vijf treden, daarna is het aardedonker. ‘Hoe diep is dit gat? Waar gaat deze trap in vredesnaam naar toe?’ fluistert ze zacht voor zich uit. ‘Hallo. Is daar iemand?’ Stilte. Het valt haar op dat alles om haar heen weer stil is geworden, precies zoals de vorige keer op deze plek in het bos.

Aarzelend zet ze één voet op de bovenste traptree. Zo blijft ze een paar minuten –in tweestrijd– staan. Ze pakt haar mobiele telefoon en kijkt op het scherm. Nog steeds geen bereik. De batterij is half leeg. Het liefst zou ze haar telefoon uitzetten om de batterij te sparen, maar ze moet het licht van haar mobiele telefoon gebruiken om iets te kunnen zien.

Voetje voor voetje gaat ze naar beneden, een, twee, drie, vier, vijf treden. De trap stopt, ze staat op een plateau. Ze schijnt met het licht van de telefoon voor zich uit. Een smalle gang, waarin ze net rechtop kan staan, buigt met een flauwe bocht naar rechts.

‘Zal ik omdraaien of verder gaan?’ twijfelt ze hardop. Ze schuifelt voorzichtig een stukje verder, tot voorbij de bocht, om te kijken of de gang nog verder gaat. De gang wordt breder en heel in de verte ziet ze een vaag wit schijnsel. Ze besluit verder te lopen tot aan het licht. Nu de gang wat breder is geworden, legt ze snel de laatste meters af. Aan het einde van de gang hangt een lamp aan de zijwand. Nu ziet ze pas dat rechts om de hoek weer een trap is. Ze kijkt langs de treden naar boven en ziet struiken en bomen boven zich. Deze trap komt weer uit in het bos! Nieuwsgierig rent ze naar boven en ze klautert uit het trapgat.

Hijgend kijkt ze om zich heen. Een open plek in het bos en een huis half verscholen in een zandwal. Een huis? Hier? Haar angst is verdwenen, nieuwsgierigheid is er voor in de plaats gekomen. Met ferme stappen loopt ze naar het houten huis en ze voelt aan de deurklink. Van haar eerder aarzeling is niets meer te merken. De deur zwaait met een klap open en ze stapt over de drempel. Een eenvoudige keuken met een houtfornuis en aanrecht. Ze staart naar de tafel midden in de keuken. Op de tafel staan twee borden en twee glazen, gevuld met gestold voedsel en ranzige melk. Een opengeslagen krant ligt op de hoek. Voorzichtig slaat ze de krant dicht en pakt hem op om te bekijken.

Krijsend laat ze hem uit haar handen vallen. Haar foto staat op de voorpagina.
De datum op de krant is morgen.

****

Ze durft de krant niet meer op te pakken om hem te lezen. Razendsnel draait ze zich om richting de deur. Weg. Weg uit dit huis! Plotseling blijft ze stokstijf staan. Ze hoort een geluid boven haar hoofd. Moet ze net doen of er niets aan de hand is en doodleuk naar huis fietsen? Als ze dat doet, zal ze zich altijd blijven afvragen wie er in het huis woont en waarom haar foto in de krant staat. De krant blijft onaangeroerd op de grond liggen. Misschien dat ze hem straks meeneemt naar huis, dan kan ze daar nog altijd beslissen of ze hem leest of weggooit of verbrandt. Het is te eng om te weten wat er in staat. Niet nu, eerst naar boven. Ze trekt een keukenla open; een paar lepels en een vork, daar heeft ze weinig aan. Als ze de la een stukje verder opentrekt, ziet ze een broodmes liggen. Beter iets dan niets, denkt ze en ze pakt het mes stevig vast.

Er is maar één deur die ze kan kiezen, hij staat op een kier. Ze steekt haar rechterhand met het mes erin recht voor zich uit en loopt uit de keuken naar de volgende ruimte, een soort bijkeuken. Een smalle trap naar boven, die moet ze dan ook maar nemen. Behendig beklimt ze de trap. Boven aangekomen ziet ze slechts één kamer.

Een slaapkamer met een kledingkast, een smal tweepersoons bed en een nachtkastje. Ze weet nu ook wat ze zojuist heeft gehoord, het raam in de slaapkamer kleppert op en neer. Nieuwsgierig maakt ze de kledingkast open. Een broek, een geruit hemd en...een groene jas…háár oude groene jas. Ze voelt in de jaszakken om het gat in de linkerzak te zoeken. Ja. In de rechterzak vindt ze een sleutel met een oranje label. Ze leest de naam hardop voor: ‘Eline.’ Het is háár sleutel, snel stopt ze hem in haar zak. Paniekerig draait ze zich om, ze loopt naar het bed en stopt abrupt voor het nachtkastje. Een fotolijstje met een verkreukelde foto. Op de foto staat zij, breeduit lachend, haar arm om de schouder geslagen van…haar vader.

Verdrietig pakt ze het fotolijstje vast en ze drukt voorzichtig een kus op de neus van haar vader. Ze wordt ineens overvallen door een enorm gemis. Bijna vijf jaar lang heeft ze alle emoties zorgvuldig weggestopt, niets voelen om te kunnen overleven, dat is haar strategie. De stenen muur om haar hart brokkelt af, terwijl de tranen over haar wangen lopen. Opeens vraagt ze zichzelf af waarom deze foto hier staat. Ze moet verder met haar zoektocht in dit huis. De foto haalt ze uit het lijstje, die neemt ze mee. Sinds haar vader vijf jaar geleden plotseling is verdwenen, heeft ze nooit meer een foto van hem durven te bekijken.

Het keukenmes zit weer klemvast in haar hand als ze opnieuw via de trap in de bijkeuken komt. Pas op de onderste traptree ziet ze wat ze daarstraks heeft gemist. Bloedvlekken, een spoor van opgedroogd bloed loopt van de onderste tree naar beneden. Dan houdt het op. Ze loopt naar de keuken, op de drempel van de keukendeur ziet ze het weer, een paar druppels opgedroogd bloed.

Buiten aangekomen kijkt ze nog een keer goed om zich heen op de open plek in het bos. Aan de rand van de open plek ziet ze een schuurtje. Resoluut loopt ze erop af. Als ze de klink van het schuurtje vastpakt, ziet ze ook daar bloedspatten. Ze haalt diep adem en duwt de klink voorzichtig naar beneden.

*****

Een schurend geluid wordt luider als ze de deur openmaakt. Ze kijkt om de hoek van de deur en deinst achteruit. Dit kan niet. Een man staat met zijn rug naar de deur, geconcentreerd buigt hij zich over een houten figuurtje, schuurpapier in zijn hand.
Hij blaast wat stof weg, zonder haar te zien of te horen. Het is haar vader! Haar vader, die ze na zijn plotselinge verdwijning nooit meer zag. ‘Papa? Ben jij het?’ fluistert ze.
Langzaam draait hij zich om. ‘Eline,’ schreeuwt hij. Ze vliegen in elkaars armen en houden elkaar stevig vast.

Aan de houten keukentafel vertelt haar vader zijn verhaal. Bijna vijf jaar geleden, in de herfst, ging hij wandelen in het bos. Hij was uitgegleden over de gladde herfstbladeren en met zijn hoofd tegen een boom gevallen. Met een bloedende hoofdwond had hij urenlang door het bos gedwaald, maar hij was totaal de weg kwijt.

Hij wist niet meer wie hij was, wat hij daar deed en erger nog, hij kon de weg uit het bos niet meer vinden. Toen was hij op het luik gestuit en was hij via de gang op de open plek in het bos beland. Het huisje was zijn redding geweest. Hij had zich in leven gehouden met alles wat hij aan planten en beesten in het bos kon vinden. Zijn geheugen had hem in de steek gelaten. Na een paar maanden vlogen af en toe wat vage flarden voorbij, maar het was nooit teruggekeerd. Tot nu, het moment dat hij zijn dochter weer zag.
Eline pakt de krant op. ‘Vrouw vindt vader terug na bijna vijf jaar’, leest ze hardop. ‘Wonderlijk’, mompelt ze en ze pakt zijn hand vast.