In de lijn der verwachting (deel 1)

Ze had gisteravond al een knoop in haar maag van de spanning. Ze ziet er tegenop, tegenwoordig wordt het zelfs elke keer erger. Het boodschappenbriefje ligt naast de boodschappen in haar tas. Het was allemaal heel precies omschreven. Griekse yoghurt, 0% vet. Rijstwafels, zelfs de kleur van de verpakking was erbij vermeld.
Ze heeft niet alles kunnen vinden in de supermarkt. Na 15 minuten voor het zuivelschap gedrenteld te hebben, heeft ze uiteindelijk maar Griekse yoghurt met 5% vetgehalte in haar karretje gestopt, wetende dat het niet goedgekeurd zou worden. Rijstwafels in gele en zeegroene verpakking en iets wat misschien wel blauw zou kunnen zijn. Op goed geluk heeft ze gekozen.

Haar stappen vallen loodzwaar als ze vanuit de galerij de voordeur binnen stapt. Ze ziet haar al zitten in haar stoel. De eeuwig verbeten trek om haar mond.

Ze houdt van haar, ze houdt echt van haar. Ze weet best dat haar moeder geen gemakkelijk leven heeft gehad en nog niet. Waar is ze het verloren, het gevoel dat ze het gezellig vond om naar ‘huis’ te gaan? Ze weet het niet. Ze kan het niet meer vinden, ook al houdt ze nog zoveel van haar moeder.

De yoghurt is niet goed. Dat wist ze al. Haar moeder laat twee volle verpakkingen zien. Die had het dus moeten zijn. 'Kijk dan, deze had je moeten hebben.''Ja, mam.'

De boodschappen zijn uitgepakt en weggelegd op de aangewezen plaats. Ze doet een paar andere kleine klusjes, nauwlettend gevolgd, de was moet precies gevouwen worden zoals zij het wil. Even zitten. Kletsen. De wijzer schuift langzaam vijf minuten verder. Te langzaam. 'Hoe lang ben ik al hier?', denk ze en ze rekent in haar hoofd hoe lang ze nog ongeveer moet blijven zitten, voordat ze weer op zal kunnen staan.

'Nou, ik ga maar weer, tot volgende week. Ik bel nog wel.'

'Ik word nooit-nooit-nooit-nooit-nooit hetzelfde', dreunt het in haar hoofd op de maat van haar klikkende hakken. Een verbeten trek ligt om haar mond.