Bankjes vol verhalen

Gevulde thermoskan en een tas vol verhalen. Regelmatig gingen ze samen op pad, mijn opa en oma. Samen in de auto richting het bos aan de rand van het dorp. Op een open plek stonden twee bankjes. Een verzamelplaats voor oudjes. Zittend op het bankje kwamen de verhalen los. Herinneringen die net iets mooier werden dan de werkelijkheid. Mijn opa en oma leven al lang niet meer. De bankjes staan er nog.

Toen ik jaren later in Den Bosch woonde, liep ik regelmatig een rondje om de Noorderplas. Vaak zag ik dan mijn buurman, zittend op een bankje, samen met een goede vriend van hem. Een plastic tas met flessen bier tussen hen in. Ik ging er wel eens bij zitten. Zomaar. Om de mooie verhalen vol nostalgie. Verhalen uit het voormalig Joegoslavië, waar ze allebei vandaan kwamen. De angst en wreedheid bleven achterwege, de heimwee niet. We zaten daar tot de zon onder ging en het koud werd. Op weg naar huis stokte het gesprek altijd. Ieder in gedachten verzonken. De verhalen achtergelaten bij het bankje.

Nu woon ik in De Geldersche Poort. Als ik de straat uit loop, sta ik aan de Rijn. Daar staan ze weer. De bankjes. Bijna altijd bezet door mannen uit het dorp. Verhalen van vroeger. Over de scheepswerf en de Rijn. Sterke verhalen over schepen en overstromingen. Soms krijgen de mannen gezelschap van toeristen die er even uitrusten of wachten op het pontje. Dan worden de verhalen nog even extra aangedikt. De Rijn stroomt door, als altijd.

Toen en nu. Ze staan overal.

Bankjes vol verhalen: 'liegbenkskes'