De zoektocht naar mezelf is jaren geleden begonnen. Om mezelf weer
terug te kunnen vinden, moest ik mijn leven een tijd van een afstand bekijken.
Loskomen van degene die ik geworden was. Loskomen van de rol die ik had ingenomen
als vrouw, als dochter en als kleine zusje. Om vervolgens weer als mezelf terug
te kunnen stappen in mijn leven.
Ik kon het destijds niet goed uitleggen aan mijn omgeving. Ik
probeerde het wel, maar de worsteling met mezelf was op dat moment te groot.
Dat ik daardoor ook in strijd kwam met mijn omgeving was een logisch gevolg.
Afstand gevolgd door verdriet.
Ik stapte in een nieuw leven, waarbij ik een aantal mensen in
mijn oude leven achterliet.
Het duurde lang om de weg terug te vinden. De weg naar mezelf
als vrouw, dochter, zus en vriendin. Eindelijk ben ik weer op de juiste weg. De
hobbels en bochten blijven, maar ik kom er wel.
Onderweg heb ik veel gevonden. Mijn nieuwe liefde, die mij
volledig de ruimte geeft om mezelf te kunnen zijn en blijven. De warme band
met mijn zus, waar ik super trots op ben en die mij de laatste jaren zo
dierbaar is geworden. Oprechte liefde en hechte vriendschappen.
Mijn zoektocht zal nooit eindigen.
Eén ding is zeker.Ik loop niet meer alleen.
Niet meer alleen lopen is een heel mooi iets.
BeantwoordenVerwijderenJezelf hervinden en met een andere blik naar de wereld en haar mensen kijken zal je veel brengen. ik wens je ontzettend veel geluk en liefde. Verlies je zelf niet.
Wat een geweldig mooie en lieve reactie, Ingrid!
VerwijderenTranen in mijn ogen en blijheid in mijn hart.
Liefs,
Rijnmeermin
Ik begrijp volledig wat je bedoelt Rijnmeermin! Wat fijn iets van iemand te lezen die iets soortgelijks meemaakt. Ook ik heb een warme band met mijn zusje. :) dat is iets om te koesteren. Fijn om dit te lezen. Dank je.
BeantwoordenVerwijderenIk had precies hetzelfde gevoel toen ik jouw verhaal 'mensen die je denken te kennen' las! Dank je, Kati.
Verwijderen