Opgesloten (deel 1)

Een straaltje licht glijdt langs zijn wang. Voorzichtig kijkt hij omhoog. Waar komt het vandaan? Zijn benen voelen stram aan als hij opstaat. Hij heeft te lang op de koude vloer gezeten. Met beide handen wrijft hij over zijn knieën om de kou te verdrijven.
Een zware hoest stijgt op uit zijn tenen. Kou en vocht. Geen goede combinatie.
Hoe laat zal het zijn? Hij is elk gevoel voor tijd kwijt. Turend volgt hij het licht tot de bron. Een spleetje licht gluurt tussen twee luiken door. Het is dag, denkt hij, maar welke dag? Hoe lang zit hij hier al?

Hij spitst zijn oren. Geen geluid. Hij heeft nog niets gehoord sinds hij hier zit. Helemaal alleen. Dus dit is eenzaamheid. Niet dat hij eenzaamheid erg vindt, daar heeft hij totaal geen moeite mee. Wel het gevoel dat hij niet weet hoe lang dit gaat duren. Geen licht, geen eten, geen drinken. Het besef dat hij ook wel eens niet gevonden kan worden, dringt langzaam tot hem door. Zijn vrouw en zijn kinderen, ze zullen hem intussen toch wel gemist hebben? Hij laat zich weer zakken op de vloer, zijn armen om zijn koude knieën geslagen. Nog maar weer een keer nadenken. Wat is er gebeurd, hoe is hij hier terecht gekomen? Hij heeft geen idee, echt geen idee. Hoe hard hij ook nadenkt, hij weet het niet. Wat was ik aan het doen? Waar was ik? Waar ben ik in hemelsnaam!

De radeloosheid slaat weer toe. Hij, die altijd de rust zelve is, is radeloos!

Hij slaakt een diepe zucht. Dit gepieker gaat hem zeker niet helpen, wat, waar, waarom.
Sinds hij hier op de vloer wakker werd, heeft hij alleen nog maar in dezelfde hoek bij het luik gezeten. Hij heeft geen idee in wat voor ruimte hij zich bevindt. Misschien wordt het tijd om zijn omgeving eens te gaan ontdekken. Beter een plan maken om hier uit te komen, dan uren piekeren tot het buiten weer donker is geworden. Die besluiteloosheid moet maar eens over zijn, spreekt hij zichzelf in gedachten vermanend toe.

Hij raakt met zijn vingers de muur aan en tast voorzichtig verder. Planken. Planken tegen de muur. Op de planken voelt hij potten en blikken in verschillende maten. Dat betekent in elk geval dat er iets te eten is en hij het nog een tijdje uit zal kunnen houden hier. Het zware gevoel op zijn borst wordt iets minder. Hij kruipt verder langs de muur. Een hoek, een open ruimte, een trap. Een trap? Een trap!

Hij voelt met zijn handen, tree voor tree. Heel voorzichtig kruipt hij naar boven.

Boven aan de trap aarzelt hij even, blijft zitten op de bovenste tree. Waar leidt dit naar toe? Zijn hart bonkt in zijn keel. Hoort hij iets? Zijn oren suizen door zijn versnelde hartslag. Ingespannen luistert hij. Voetstappen. Hij hoort voetstappen…hij houdt zijn adem in. Ze stoppen, vlakbij….

Plotseling valt een brede baan licht over hem heen. Hij knijpt zijn ogen samen om ze te beschermen tegen het felle licht.
Zijn vrouw staat in de deuropening en kijkt fronsend op hem neer. 'Wat doe jij nou hier ?', vraagt ze verbaasd. 'Ik weet dat je van spelletjes houdt, maar jezelf in de kelder verstoppen daar ben je toch echt te groot voor geworden', roept ze.

Hij kijkt omhoog, ziet haar boze gezicht en pijnigt zijn hersens. Ben ik wakker of slaap ik nog? Hij weet niet welk antwoord hij het liefst zou kiezen.


Wordt vervolgd...
Zie deel 2: http://rijnmeermin.blogspot.nl/2012/09/opgesloten-deel-2.html